Η χαμένη ταυτότητα του Ελληνισμού

Aν οι πεινασμένοι ραγιάδες, προτού αποφασίσουν τον Μεγάλο Ξεσηκωμό του ΄21, κάθονταν προηγουμένως να προβληματισθούν με τους αριθμούς και την ισχύ του αντιπάλου, σε σύγκριση με τη δική τους μιζέρια, ασφαλώς ελληνικό κράτος δεν θα υπήρχε σήμερα.

Αν οι ρακένδυτοι Έλληνες του ΄40 αναλώνονταν προηγουμένως σε προβληματισμούς για τη δική τους ανύπαρκτη δύναμη έναντι των σιδερόφρακτων ορδών του Μουσολίνι, και των συνεπειών του «Όχι» στην παράδοση, και πάλιν άγνωστη θα ήταν η μοίρα, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Και αν πάλιν το ΄55, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ αποφάσιζαν στη βάση των αριθμών, και με κριτήριο τα δικά τους μεγέθη, απέναντι στη Βρετανική Αυτοκρατορία, η Κύπρος θα παρέμενε αποικία των Άγγλων μέχρι σήμερα.

Η ιστορία των Ελλήνων δεν γράφτηκε ποτέ με υπολογισμούς και συγκρίσεις αριθμών και δυνάμεων. Γράφεται με θυσίες, αίμα, στερήσεις και μέσα από δεινά και μακρές περιόδους αντίστασης στις απειλές ισχυροτέρων. Είναι αυτή η ιστορία που επιτρέπει σ' εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες, να ζούμε ελεύθεροι και να υπερηφανευόμαστε για το Έθνος και την ιστορία μας.

Σήμερα ο Ελληνισμός, εδώ και στην Ελλάδα, διέρχεται κρίσιμες ώρες. Αντιμέτωπος με αναρίθμητα προβλήματα και αντιμετωπίζοντας αδίστακτους και ισχυρότερους εχθρούς. Ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης και η αδίστακτη τουρκική επιθετικότητα, μαζί με άλλα συσσωρευμένα προβλήματα, δημιουργούν ζοφερό μέλλον, εν μέσω μίας εντεινόμενης εσωτερικής διάσπασης και συνεχών πολιτικών προστριβών.

Η οικονομική δυσπραγία έχει απογυμνώσει τα ερείσματα αμυντικής θωράκισης και έχει επηρεάσει αρνητικά το ηθικό των Ελλήνων. Η ανυπαρξία πεφωτισμένων ηγετών, η διαφθορά, η κρίση θεσμών και αξιών, δημιουργούν ηθικό, πνευματικό και κοινωνικό αποσυντονισμό, στοιχεία που υποθάλπουν, ακόμη περισσότερο, την επιθετικότητα και την αλαζονεία όσων επιβουλεύονται την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία.

Η Τουρκία προβάλλει, χωρίς καμία συγκάλυψη προθέσεων, τις αξιώσεις της επί του εθνικού χώρου, τόσο στη Μητρόπολη του Ελληνισμού όσο και στην Κύπρο. Ενώπιον της οικονομικής και στρατιωτικής αδυναμίας, οι ηγέτες μας μετρούν δυνάμεις και μεγέθη, και μεταξύ μίας στοιχειώδους επίδειξης αποφασιστικότητας και παράδοσης, επιλέγουν την πολιτική του κατευνασμού και της ενδοτικότητας. Αδυνατούν να διαδραματίσουν ρόλο ηγετών και περιορίζονται σε ρόλους θλιβερών κομματαρχών.

Ο Ελληνισμός οδηγείται στη συρρίκνωση και υποκύπτει στις θελήσεις και στις εντολές των ισχυρών. Η διεκδικητικότητα παρουσιάζεται ως λαϊκισμός και η προβολή και η υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων, ως μεγαλοϊδεατισμός. Στο κυνήγι του εφικτού, τα εφικτά κατέστησαν ανέφικτα και το μείζον υποβαθμίστηκε σε έλασσον.

Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό τοπίο κινείται και επιχειρεί να επιβιώσει ο σύγχρονος Έλληνας. Περιφέρει τον δίσκο της επαιτείας μεταξύ των ισχυροτέρων και ασπάζεται το χέρι του εχθρού, προσδοκώντας από τον τελευταίο να επιδείξει την ανύπαρκτη μεγαλοψυχία του.

Ο Ελληνισμός, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καλείται να ανασηκώσει το ανάστημά του και να αναδείξει την αξιοπρέπειά του. Να αναζητήσει φωτισμένους ηγέτες και να θωρακίσει την εσωτερική του συνοχή. Να κοιτάξει πίσω, και μέσα από τις θυσίες και τους αγώνες του να ανακαλύψει ξανά τη χαμένη ταυτότητά του. Το ΄21, το ΄40, το ΄55 περιέχουν διαχρονικά στοιχεία, και προσφέρονται για άντληση διαχρονικών μηνυμάτων, τα οποία ο κάθε Έλληνας οφείλει να καταστήσει βίωμα συμπεριφοράς.

ΠΗΓΗ: SigmaLive.com