Άλλο Κολοκοτρώνης και άλλο Δράμαλης

Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Πετάω την μπάλα στα χωράφια γιατί δεν θέλω, σήμερα, να γράψω ούτε για τον Τσίπρα… ούτε για τον Σαμαρά… ούτε για τους νεοέλληνες του Σαββόπουλου. Αναδημοσιεύω λοιπόν ένα παλαιότερο άρθρο μου που είχε τίτλο «Άλλο Κολοκοτρώνης και άλλο Δράμαλης» με την ελπίδα ότι θα το διαβάσετε.

«Δανείζομαι την φράση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ως τίτλο του άρθρου μου, που αναφέρεται σε ένα από τα συνεχή επεισόδια της προσπάθειας, των παραγόντων και των οπαδών της παγκοσμιοποίησης, για απώλεια των χαρακτηριστικών της Εθνικής μας ιδιομορφίας και την δημιουργία μιας παρακμιακής –ισοπεδωτικής αντίληψης που διακηρύσσει ότι, «όλοι ίδιοι είμαστε».

Αν κοιτάξουμε στα 10.000 χρόνια γνωστής και καταγεγραμμένης ιστορίας των Ελλήνων, θα διαπιστώσουμε ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι κατευθείαν απόγονοι εκείνων των Ελλήνων του χτες, που προσέφεραν στην ανθρωπότητα συστήματα αξιών, ικανών να διαμορφώνουν «παγκόσμιας εμβέλειας πολιτισμούς». Θα δούμε ότι διαθέτουμε τα ίδια προτερήματα και τα ίδια ελαττώματα με εκείνους, τους προγόνους μας, που εξέφρασαν κάθε δυνατότητα της ανθρώπινης σκέψης. Ότι είμαστε ίδιοι, συγχρόνως Δημιουργοί και καταστροφείς. Συγχρόνως Ήρωες και προδότες. Συγχρόνως Θεϊκοί και ανθρώπινοι.

Η θέση και η αντίθεση, είναι υπαρκτές σε κάθε στάδιο της Ελληνικής Ιστορίας δημιουργώντας, κατά Μαρξ (για όσους αγνοούν τους Έλληνες φιλοσόφους), την σύνθεση και την πρόοδο ή εν γένει, την πορεία.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της Εθνικής μας ιδιομορφίας είναι και «η γνώση της διαφορετικότητάς μας από τους άλλους». Μιας διαφορετικότητας που επέτρεψε να πιστεύουμε το, αληθές για την εποχή του, «πας μη Ελλην Βάρβαρος». Μια γνώση που έδωσε το δικαίωμα στον Περικλή Γιαννόπουλο να γράψει ότι: «Προορισμός του Ελληνος ήταν και είναι, σήμερα και πάντα, ο εξανθρωπισμός της Οικουμένης».

Αυτή την γνώση της διαφορετικότητάς μας, που κληρονομούμε μέσα από το DNA της ράτσας, από την παράδοση και την ιστορία μας, προσπαθούν να ξεπατώσουν οι διάφοροι χρηματοδοτούμενοι από το ίδρυμα Σώρος και τις επιχειρήσεις κάλυψης της CIA και των Σιωνιστών, από κοινού με τους  ελληνικής υπηκοότητας θαυμαστές τους.

Η γλώσσα μας, τα έθιμά μας και οι ήρωες μας, απωθούνται στο περιθώριο. Χρόνια τώρα!

Δεν είμαι σε θέση να πω ξεκάθαρα αν όλοι οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται ή αν εκτελούν συμβόλαια ή αν προσπαθούν να κερδίζουν χρόνο για τον Ελληνισμό παραχωρώντας, αυτά που οι ίδιοι νομίζουν μικρά, για να κρατήσουν αυτά που νομίζουν ότι είναι πιο σπουδαία.

Στα χρόνια μας, όπου όλα αλλάζουν με τρόπους και ρυθμούς αφάνταστα επινοητικούς και γρήγορους, ζούμε στιγμές παραλογισμού. Συγχρόνως, όμως, ζούμε στιγμές μεγαλείου.

Ο Χριστόδουλος σήκωσε το λάβαρο κατά της παγκοσμιοποίησης και ο λαός έμαθε για τον «εχθρό».

Ο Τάσος Παπαδόπουλος, με ένα «από καρδιάς» διάγγελμα, έστειλε στα τάρταρα το σχέδιο Ανάν που προέβλεπε την τελική αποκοπή της Κύπρου από τον Ελληνικό κορμό.

Και η «κοινωνία των πολιτών», όπως δήλωσε Ψωμιάδης, έκοψε τον δρόμο στην ομάδα Ρεπούση και «απέσυρε το αντιστόρητο βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού» παρά την πεισματική προσπάθεια της συνασπισμένης ιντελιγγέντσιας και των κυβερνητικών συνεργατών της Κουτσίκου.

Το τσουβάλιασμα των Ελλήνων που έδιναν «τον υπέρ όλων αγώνα» για να κερδίσουν και πάλι την Εθνική τους ελευθερία, με τους Τούρκους που επιδίωκαν την συνέχιση της δουλείας του λαού μας, υπήρξε ύβρις. Και η «ύβρις ετιμωρείτο από τους θεούς» κατά την αρχαιότητα.

Το βιβλίο που πλήγωσε την Ελλάδα αποσύρθηκε. Όμως, κάποιο καινούργιο θα επιχειρηθεί να έρθει στην θέση του, γιατί το κέντρο από όπου εκπορεύθηκε δεν εξουδετερώθηκε. Γι’ αυτό χρειάζεται επιφυλακή και όχι εφησυχασμός.

Ας μην ξεχνάμε ότι, εμείς οι Έλληνες, γνωρίζουμε να κερδίζουμε πολέμους αλλά, πανεύκολα ηττώμεθα την ώρα της «ειρήνης».

Υστερόγραφο: Ο Μεγάλος Χριστόδουλος και ο Μεγάλος Τάσος Παπαδόπουλος, δεν ζουν πλέον ανάμεσά μας, μετά από μια απρόσμενη θανατηφόρα αρρώστια. Ο Ψωμιάδης ωθήθηκε στο περιθώρειο "δι' ασήμαντον αφορμήν".

Και εμείς, βιώνουμε τις συνέπειες της αδυναμίας μας να καταλάβουμε πως είμαστε Έλληνες και Πολίτες.