Το τριήμερο της οργής πλησιάζει. Μετά;

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ - ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ προσπαθώντας να δείχνει «δημοκρατικότητα», δεν παρεμβαίνει -ως όφειλε- για να δώσει λύση στα πολλαπλά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί, από τις κινητοποιήσεις των υπηκόων. Αντιγράφοντας τον Στάλιν, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στον στρατηγό Χειμώνα, που όμως καθυστερεί.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνιστοφέροντες μνημονιακοί υπουργοί και βουλευτές, προσδοκούν ότι οι αγρότες και οι «γραβατωμένοι» θα κουραστούν και θα αποδεχθούν έναν «έντιμο συμβιβασμό». Ελπίζουν ότι η ανάγκες των καλλιεργειών θα τραβήξουν τους αγρότες από τα μπλόκα. Το ίδιο, οι ανάγκες του μεροκάματου, θα διώξουν τους «γραβατωμένους» από τους δρόμους.

Τα Σώματα ασφαλείας και οι συνταξιούχοι δεν τους απασχολούν. Θεωρούν ότι είναι εύκολα διαχειρίσιμοι. Οι βουλευτές τους, ούτε που σκέπτονται να σηκώσουν κεφάλι (δεν διακινδυνεύουν την μη επανεκλογή τους) και η αντιπολίτευση, ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να υψώσει ανάστημα.

Επομένως, κατά το πολιτικά λιγοστό μυαλό τους, το θέμα μετατίθεται και γίνεται «πρόβλημα διαχείρισης χρόνου» και όχι πρόβλημα αλλαγής πορείας. Οι εκτός πραγματικότητας στόχοι των «αγωνιστών της ανάγκης» και οι ξεπερασμένες μέθοδοι αγώνος που υιοθετούνται, βοηθάει την κυβέρνηση να ροκανίζει το χρόνο.

Η κατά μέτωπο επίθεση που επιχειρήθηκε, με τις απεργιακές εκδηλώσεις  της 4^ης Φεβρουαρίου, με την συμπαράσταση των καναλιών, είχε σαν μόνο απτό αποτέλεσμα την αύξηση των τηλεοπτικών αδειών από 4 σε 6.

Η απειλή «θα κατεβάσουμε τα τρακτέρ στην πλατεία Συντάγματος», και θα κλείσουμε την Αθήνα για τρεις ημέρες, ακούγεται ωραία και φοβικά. Στην πράξη όμως; Όπως είπε και η κυβερνητική εκπρόσωπος, αποκαλύπτοντας τον κυβερνητικό σχεδιασμό, «το πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει η Τροχαία, απαγορεύοντας την διέλευση».

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ - ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ έχει πολλούς τρόπους να αντιδράσει. Ροκανίζοντας τον χρόνο, διασπώντας τους διαμαρτυρόμενους, επιφέροντας ψυχολογική κόπωση, δημιουργώντας πολιτική απογοήτευση (από την στάση της αντιπολίτευσης), διαπραγματευόμενη με τους καναλάρχες και όχι με τους απεργούς και βεβαίως, προβάλλοντας το φάντασμα της οικονομικής καταστροφής.

Προτελευταίο της όπλο θα είναι μια τακτική υποχώρηση και.. στο τέλος, αν δει τα ζόρικα, «θα ρίξει αίμα στην αρένα». Μια αποπομπή υπουργού θα είναι το αντίτιμο ικανοποίησης του απογοητευμένου κόσμου. Θα κάψει μια ασφάλεια για να διασωθεί ο πίνακας, όπως λένε οι ηλεκτρολόγοι.

Είναι θέμα ημερών να τελειώσει το νταβαντούρι. Άντε, το πολύ και του Μάρτη. Μετά, η κυβέρνηση, έχοντας επιτύχει μια Πύρρειο νίκη θα οδεύσει προς τα σημαντικότερα. Την προσπάθεια να πείσει τους εντολείς της ότι μπορεί να διαχειριστεί αυτόν τον λαό.

Όμως, οι μεταλλαγμένοι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ (για τους ΑΝΕΛ δεν έχει νόημα, πια, να μιλάμε), κάνουν ένα λάθος. Ξεχνούν μια βασική αρχή αγώνα που χρησιμοποιούσαν μέχρι να καταλάβουν την εξουσία. Οι κινητοποιήσεις, ακόμη και αν δεν οδηγούν στην αποδοχή των αιτημάτων, πετυχαίνουν κάτι διαφορετικό. Γίνονται «μήτρες κύησης νέων ηγετικών στελεχών». Και όταν τα (εκτός πυραμίδας εξουσίας), νέα  ηγετικά στελέχη αυξηθούν σε ποσότητα, τότε κατά Μαρξ θα υπάρξει ποιοτική μεταβολή. Και για όποιον έχει διαβάσει Λε Μπον, «η ανερχόμενη νέα ηγούμενη μειοψηφία θα προσελκύσει την αναγκαία κρίσιμη μάζα και θα επιφέρει την κατακρήμνιση της παλαιάς ηγετικής ομάδας και την αντικατάστασή της από τη νέα.