ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΥΒΑΣ: Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου αλλά…

Κώστας Καλυβάς...επί το έργον

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ο Κώστας Καλυβάς, είναι ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα μέσου Έλληνα που πέρασε την εφηβεία του, την περίοδο που ο ουρανός έβρεχε χρήμα. Που, ο πατέρας του -όσο ζούσε- δεν του χάλασε ποτέ χατίρι, που οι παρέες δεν του έλειψαν και που η μεγάλη του αγάπη ήταν και παραμένει το ποδόσφαιρο.

Γνωρίστηκα μαζί του, στον φούρνο Σταματόπουλου, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη 12 στο Ναύπλιον, καθώς έγινα καθημερινός πρωινός πελάτης, από τον Ιούνιο που έφτιαξε μια όμορφη γωνιά για πρωινό με πάμπολες επιλογές καφέ και κολατσιού. Ο Κώστας έχει την ευθύνη αυτού του κομματιού.

Μου έκανε εντύπωση η ευγένειά του και η προθυμία του να εξυπηρετεί τον κόσμο. Του ζήτησα να συζητήσουμε για την ζωή του, τα προβλήματά του και τα όνειρά του. Το σκέφτηκε για λίγο αλλά τελικά, προφανώς και με τη θετική γνώμη του Δημήτρη Κανούση, με εμπιστεύθηκε κάνοντάς μου μόνο μια ερώτηση: «Για διάλεξες εμένα»;

Από τη συζήτηση που κάναμε, θα καταλάβετε γιατί του το ζήτησα και πόσο καλή επιλογή έκανα.

«Δεν είμαι από το Ναύπλιο» μου είπε απαντώντας στην ερώτησή μου. «Είμαι Αργείτης». Τον θυμήθηκα και ο ίδιος μου το επιβεβαίωσε όταν τον ρώτησα. «Ναι είχαμε συναντηθεί στο μαγαζί μου στο Άργος όπου είχες έρθει δυο τρεις φορές». Μου μίλησε με νοσταλγία και πίκρα για την, τελικώς, άτυχη επιχειρηματική του προσπάθεια με το παλιό «Ξένιον» που το είχε ονομάσει «Μπακαρά». Σίγουρα θα το θυμόσαστε. Ένα παλιό αρχοντικό σε ένα από τα πιο στρατηγικά σημεία του Άργους. «Την πάτησα» μου είπε. «Ο νοικοκύρης δεν μου ανανέωσε το συμβόλαιο γιατί δεν τα βρήκαμε, και βρέθηκα χωρίς μαγαζί την ώρα που άρχισαν τα προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας. Τώρα, δουλεύω δυο δουλειές για να πληρώνω χρέη. Βλέπεις, το κράτος μόνο να ζητάει ξέρει …τι και αν μερικές φορές σε καταστρέφει».

«Και πως σου ήρθε ν’ ανοίξεις ένα τέτοιο μαγαζί», τον ρωτάω. «Ήμουν ποδοσφαιριστής, εκείνα τα χρόνια στον Παναργειακό, και οι παρέες μου, οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, όλοι νέοι άνθρωποι, διασκέδαζαν με καφέ και ποτό. Ήταν καλή δουλειά αλλά…».

«Πες μου για το ποδόσφαιρο» τον διακόπτω. Τον είδα να αλλάζει όψη. Φώτισε το πρόσωπό του και ένα πλατύ χαμόγελο με προδιέθεσε γι’ αυτά που θα άκουγα.

«Εμένα το ποδόσφαιρο ήταν και είναι η ζωή μου. Ζω γι’ αυτό. Ζω με αυτό. Τότε, πριν ακόμη τελειώσω το σχολείο, είχα μπει στις ακαδημίες του Παναργειακού, στον Αριστέα. Όλοι μου έλεγαν πως έχω μέλλον. Έπαιζα και ζούσα! Έκανα προπόνηση και δεν υπήρχε τίποτε άλλο».

«Και ο πατέρας σου, δεν σε εμπόδιζε, δεν σου έβαζε χαλινάρι; Δεν σου είπε πως η ζωή έχει και άλλες απαιτήσεις»; Σκοτείνιασε. «Είχα ένα πατέρα που ποτέ δεν μου χαλούσε χατίρι. Ποτέ δεν μου είπε όχι. Υπήρχαν και χρήματα και δεν ανησυχούσα για το αύριο. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά, λέω μέσα μου πως ίσως θα ‘πρεπε να μου τραβάει και λιγάκι το αυτί. Να μου πει πως τα λεφτά δεν τα βρίσκουμε στο δρόμο. Να με είχε στριμώξει να έχω κάποια εφόδια επί πλέον».

Τον βλέπω να στεναχωριέται και αλλάζω την κουβέντα. «Τώρα τι σκέφτεσαι».

«Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα» μου λέει. «Εγώ είμαι τυχερός που βρέθηκε μπροστά μου η ευκαιρία και βρήκα  δουλειά που την γνωρίζω. Έρχονται και πολλοί φίλοι μου από παλιά, που έμαθαν πως βρίσκομαι στην επιχείρηση Σταματόπουλου, πίνουν τον καφέ τους λέμε καμιά κουβέντα. Γνωρίζω νέους φίλους που γίνονται σταθεροί πελάτες. Το βράδυ πάω για δουλειά σε άλλο μαγαζί στο Τολό γιατί είπαμε, τα χρέη πρέπει να πληρωθούν».

Ο κόσμος που μπαινοβγαίνει μας έχει διακόψει πολλές φορές την συζήτηση γιατί, όπως μου έλεγε συνεχώς, «ο πελάτης προηγείται».

Τον ρωτάω πως βλέπει τους έφηβους, τώρα που πάτησε τα 37. Πιάνω ένα τόνο θλίψης στην φωνή του. «Είναι διαφορετικοί. Ζουν με ένα κινητό. Ζουν για ένα κινητό. Δεν τους συγκινούν ούτε τα σπορ, ούτε οι μηχανές, ούτε καν το άλλο φύλλο. Τους βλέπεις και ενώ κάθονται δίπλα δίπλα, επικοινωνούν με SMS. Η τεχνολογία αντί να τους φέρει πιο κοντά τους έχει απομονώσει. Δεν έχουν ενδιαφέροντα. Τους αρκεί να έχουν μερικά ευρώ για ένα καφέ και όλα τα άλλα…  Και το χειρότερο, τεμπελιάζουν! Και οι γονείς τους δεν μιλάνε. Αν μπορούσα να πω σε όλα αυτά τα παιδιά πως και εγώ πέρασα τη φάση της τεμπελιά αλλά δεν με βοήθησε. Και δυστυχώς εκείνη την περίοδο ο πατέρας μου δεν με στρίμωξε όπως θα έπρεπε. Να τους πω ότι η ζωή σε προσγειώνει και καλό είναι να μην προσγειωθούν ανώμαλα».

Μιλάμε ήδη μισή ώρα, έχω πιεί τον καφέ που μου είχε φτιάξει και καταλαβαίνω πως έχει πολύ σοφία μαζεμένη μέσα του. «Θα σταματήσουμε εδώ του λέω. Μόνο για τελευταίο πες μου τι θα συμβούλευες τον 16χρονο που ετοιμάζεται να περπατήσει τα δικά σου χνάρια».

Είχε έτοιμη την απάντηση. «Να ασχολούνται με τα σπορ και να μείνουν μακριά από τα ναρκωτικά που τους κάνουν φυτά. Να ασχολούνται με τα σπορ αλλά να βρουν το μέτρο γιατί η ζωή δεν είναι σπορ. Να ασχολούνται με τα σπορ αλλά να θυμούνται πως η αληθινή ζωή είναι να βρουν σύντροφο. Να νοιώσουν την αγκαλιά του δικού τους παιδιού και να μην περιμένουν να τους χαρίζεται κανένας. Να είναι σωστοί στη δουλειά τους και κυρίως, να μη φύγουν από την Ελλάδα. Να μείνουν εδώ και να παλέψουμε να ξαναπάρουμε την ζωή μας και την πατρίδα μας πίσω».

Αν θέλετε να γνωρίσετε τον μακρυμάλλη Κώστα Καλυβά μπορείτε να τον βρείτε την Κυριακή στο γήπεδο, όπου είναι ενεργός ποδοσφαιριστής στον ΑΤΡΟΜΗΤΟ ΠΑΝΑΡΗΤΙΟΥ ή να περάσετε από το φούρνο Σταματόπουλου και να κατευθυνθείτε στο μικρό γωνιακό καφέ με το κηπάκι. Να σερβιριστείτε στο πόδι ή στο καθιστό και να δοκιμάσετε να κουβεντιάσετε μαζί του. Θα εκπλαγείτε! Και για τον τρόπο που συζητάει και για τον καφέ που φτιάχνει.