Στρατηγοί χωρίς στρατό και Στρατός χωρίς στρατηγούς

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Παρακολουθώ με προσοχή όσα συμβαίνουν στον Εθνικιστικό (πολιτικό) χώρο, σε συνάρτηση με όσα επιχειρούνται εις βάρος της Ελλάδος και του Ελληνισμού.

Τα συναισθήματα, που μου δημιουργούνται είναι ανάμεικτα. 

Χαρά και Λύπη. 

Ενθουσιασμός και Στεναχώρια. 

Ελπίδα και Απογοήτευση. 

Θα έλεγα πως είναι ένα δυαδικό σύστημα εναλλαγής ψυχισμού που λειτουργεί όπως το κρύο όταν εναλλάσσεται με τη ζέστη. (Συνθήκες που επιφέρουν τη διάσπαση των βράχων και την μετατροπή τους σε άμμο).

Και οι σκέψεις, για την πολιτική λειτουργία του υπαρκτού και φυσικού αυτού χώρου, είναι ανάλογες. 

Νίκη και ήττα. 

Ευκαιρίες και ανικανότητα. 

Δυνατότητες και αδυναμίες. 

Το ίδιο δυαδικό σύστημα που, σ’ αυτή την περίπτωση, λειτουργεί όπως το εκτυφλωτικό φως όταν εναλλάσσεται με το απόλυτο σκοτάδι. (Συνθήκες που επιφέρουν την τύφλωση).

Το χειρότερο όμως είναι τα συμπεράσματα, που και αυτά λειτουργούν δυαδικά.

Έχουμε την ευκαιρία… το σύστημα μας χρησιμοποιεί. 

Κερδίζουμε κάποιες νίκες… δυστυχώς είναι Πύρρειες. 

Έρχεται η σειρά μας… τη χάνουμε και πάλι.

Και όλα αυτά, σε συνάρτηση με όσα επιχειρούνται εις βάρος της Ελλάδος και του Ελληνισμού, να μεταφράζονται κατά τον ίδιο τρόπο.

Ανοίγουμε ένα δρόμο… που όμως μας πηγαίνει σε αδιέξοδο.

Ανασταίνουμε αξίες… που όμως τις λέκιαζαν οι απαίδευτοι. 

Γινόμαστε πολιτική επιλογή, που όμως αξιοποιείται από τον εχθρό.

Σήμερα, σαν πολιτικοϊδεολογικός χώρος τα έχουμε όλα και άφθονα. Ανθρώπινο δυναμικό, Τεχνογνωσία αγώνος, Εποχή ευκαιριών.

Ανθρώπινο δυναμικό, εξαιρετικό αλλά… περιθωριοποιημένο. Είτε από επιλογή τους είτε γιατί οι φυρερίσκοι δεν το θέλουν μεσ’ τα πόδια τους.

Τεχνογνωσία διεξαγωγής αγώνων, καινοτόμο αλλά… στα αζήτητα. Είτε γιατί κάποιοι «δεν παίρνουνε τα γράμματα», είτε γιατί «ζουν ακόμη στην εποχή του άβακα».

Εποχή πολιτικών ευκαιριών, ανεπανάληπτη αλλά … αναξιοποίητη. Είτε γιατί, δεν γνωρίζουμε πως να προβάλλουμε τις ιδέες μας ευρηματικά, είτε γιατί θέλουμε να διοικήσουμε μια αλυσίδα καταστημάτων με μεθόδους λειτουργίας περιπτέρου.

Και όλα αυτά την ώρα που γύρο μας, τα πάντα αλλάζουν!

Σήμερα τα πιστεύω μας δεν καταδιώκονται μόνον. Ακόμα χειρότερα, … πλέον, απαξιώνονται!

Σήμερα οι άνθρωποί μας δεν περιθωριοποιούνται μόνον. Ακόμα χειρότερα, …πλέον, εξαγοράζονται!

Σήμερα οι εχθροί μας δεν βρίσκονται απέναντι μόνον. Ακόμα χειρότερα …πλέον, κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Και το κόστος; Το τίμημα που πληρώνει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός είναι βαρύ.

Ένας Λαός, Ηρώων και Δημιουργών, πεσμένος κάτω να τον ποδοπατούν.

Μια Χώρα, γέφυρα λαών και πολιτισμών, σε μηχανική καταστολή που περιμένει τον ακρωτηριασμό του επόμενου μέλους του γεωγραφικού της χώρου, προκειμένου να παρατείνει την ζωή της άθλιας ύπαρξή της.

Μια αποστολή, δημιουργίας πολιτισμών παγκόσμιας ακτινοβολίας, ξεχασμένη και αποδιωκτέα από τους πολιτικούς υπαλλήλους της παγκοσμιοποίησης.

Παρ’ όλα αυτά, στον πολιτικοϊδεολογικό χώρο των Εθνικιστών, κάποιοι το παίζουν στρατηγοί… χωρίς να διαθέτουν στρατό. Και, κάποιοι άλλοι που έχουν το στρατό δεν δείχνουν να ενοχλούνται γιατί …δεν έχουν στρατηγούς.

Άραγε το ιστορικό παράδειγμα του τρόπου συγκρότησης του Ιερού Λόχου στην κατοχή (στα μέλη του οποίου χρωστάμε την απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου) δεν είναι ικανό να εμπνεύσει τον «οδικό χάρτη» της λύσης;  Την ακολουθία …Φωτιά …Στάχτη …Ελπίδα …Μέλλον!