Κώστας Μπροδήμας: «Ο Διδυμιώτης ήρωας της ΕΛΔΥΚ επιστρέφει στο σπίτι του…»

Μετά από σαράντα τρία ολόκληρα εφιαλτικά
χρόνια, ο αδικοχαμένος ήρωας της «Ελληνικής
Δύναμης Κύπρου» δεκανέας  Κώστας
Μπροδήμας, θα «συναντήσει»
τους γονείς του στα χώματα των Διδύμων….

Έρευνα: Κώστας Πρώιμος

Ο Κώστας είκοσι δύο χρονών παλληκάρι, μόλις είχε τελέσει το χρέος του στην Πατρίδα κι επέστρεφε από την Κύπρο στους δικούς του… Ήταν κατακαλόκαιρο την 19^η Ιουλίου 1974, όταν ο νεαρός «Διδυμιώτης», είχε επιβιβαστεί μαζί με άλλους ΕΛΔΥΚΑΡΙΟΥΣ στο πλοίο «Λέσβος», αποπλέοντας από την Μεγαλόνησο, με  πλώρη το… απολυτήριο που θα ίσχυε από την 21^η μέρα  εκείνου του κοσμοϊστορικού  μηνός … Ξαφνικά και ενώ το καράβι έπλεε μεταξύ Κρήτης και Κάσου, η μοιραία  διαταγή εδόθη: «Επιστρέψτε αμέσως στην Κύπρο…»

Ο Κώστας Μπροδήμας, αντί να βρεθεί έπειτα από λίγες ώρες στην γενέτειρά του τα Δίδυμα, κοντά στους δικούς του, ζώντας μια ειρηνική ζωή ως κτηνοτρόφος όπως ο ίδιος την επιθυμούσε, κατέληξε στην πρώτη γραμμή με μια «χούφτα» άπειρους στρατιώτες, να υπερασπίζεται την Κύπρο από την εισβολή των Τούρκων που πρόδηλα υπερτερούσαν σε αριθμό και εξοπλισμό…

Πρωταγωνίστησε σε μια από τις πιο άνισες μάχες όλων των εποχών, σύμφωνα με το πόρισμα του Μουσείου Ιστορίας του Λονδίνου, πολεμώντας με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, για όλα εκείνα τα ιδανικά, που συνθέτουν την «ψυχή» και το «Σώμα» του ελληνικού έθνους… Στην πρώτη λυσσαλέα επίθεση των Τούρκων, οι λιγοστοί Έλληνες στρατιώτες του θρυλικού  4^ου λόχου, ξάφνιασαν με την απρόσμενη αποφασιστικότητα  και τον απαράμιλλο ηρωισμό τους, για να κρατήσουν  μέχρι τελευταίας ρανίδας το στρατόπεδό τους… (Όπερ και εγένετο…)

Επισκεφτήκαμε στα Δίδυμα της Ερμιονίδας, την οικογένεια του επί σαράντα τρία ολόκληρα χρόνια έλληνα αγνοουμένου  στρατιώτη, στην εισβολή της Κύπρου, Κώστα Μπροδήμα και συνομιλήσαμε με τον αδερφό του Τάσο Μπροδήμα, που μας εξέθεσε τις συγκλονιστικές πτυχές από τις τελευταίες ημέρες εν ζωή, ενός αφανούς  Έλληνα ήρωα, που έγραψε ένα ατομικό έπος στα  «αιματοβαμμένα» χώματα της μαρτυρικής νήσου…

Ο Τάσος Μπροδήμας για τον αδελφό του:

«Ο Κώστας, είχε μεγάλη αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην Πατρίδα… Αυτό το καταλάβαινες από τα γράμματα του… Είχε τάξει εαυτόν του… Στην  ύστατη τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε μετά την πρώτη μάχη, μου είπε πως τα «μεμέτια» τα ξεσκίσαμε… Και αυτοί οι δειλοί είχαν αλυσοδέσει τους στρατιώτες τους στα άρματα μάχης που καταστρέψαμε, για να μην  κιοτέψουν… Του είχαν αναθέσει το πολυβόλο, γιατί ήταν γερό παιδί και το έλεγε η ψυχή του… Η πρώτη μάχη άρχισε στις 20 Ιουλίου… Ήταν τέσσερις οι λόχοι… Τον 1^ο τον 2^ο και τον 3^ο τους πήρε για προστασία ο Συνταγματάρχης  Νικολαΐδης και οπισθοχώρησαν… Έμεινε μόνος του ο 4^ος λόχος με εβδομήντα στρατιώτες, να υπερασπιστούν την γραμμή τους από τις ορδές των Τούρκων καταδρομέων… Τα πρόδωσαν αυτά τα παιδιά… ’Έμειναν ολομόναχα με κατώτερους αξιωματικούς να πράξουν το καθήκον τους…

Στην πρώτη επίθεση,  μίλησε η ελληνική ψυχή και οι Τούρκοι τα έχασαν… Αποδεκατίστηκαν… Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Μανώλη Δουρή που υπήρξε συμπολεμιστής του Κώστα, πολεμούσαν ηρωικά και κατά την δεύτερη και, μοιραία για πολλούς μάχη, στο ύψωμα Α, όπως επιβεβαιώνουν και τα έγγραφα του ΓΕΣ… Κάποια στιγμή, τους τελείωσαν τα πυρομαχικά και έτρεξαν να σωθούν μέσα σε ένα παραπλήσιο εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη… Ο Δουρής, που αντιλήφθηκε την κατάληξη, προέτρεψε και τον Κώστα να φύγουν, γιατί αργά ή γρήγορα, οι Τούρκοι που προέλαυναν, θα τους εντόπιζαν… Ο αδερφός μου που είχε τραυματιστεί στο πόδι και κουβαλούσε και το πολυβόλο των είκοσι κιλών, αρνήθηκε να φύγει… Ο Μανώλης με άλλους δύο πήδησαν από το παράθυρο και έφυγαν… Τους υπόλοιπους δώδεκα, μεταξύ των οποίων ταυτοποιήθηκε πριν από ενάμιση μήνα και ο αδερφός μου,  προφανώς τους αιχμαλώτισαν και στην συνέχεια, αφού πρώτα τους εκτέλεσαν τους ενταφίασαν ομαδικά…

Οι στρατιωτικές  Αρχές της Κύπρου και του ΓΕΣ ισχυρίζονται πως ο Κώστας και οι υπόλοιποι έντεκα σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της μάχης, αλλά εγώ δεν το πιστεύω… Αφού είχαν ήδη ξεμείνει από πυρομαχικά… Ας κρατήσουμε μια επιφύλαξη όμως… Θυμάμαι ένα συγκλονιστικό γεγονός με την μητέρα μας που, όταν ο Κώστας πήγε στην Κύπρο αναφώνησε: «πάει το παιδί μου, το πήρανε οι Τούρκοι…»

¨Ήταν 20 Αυγούστου του ’74, όταν ήρθε ένας λοχαγός εδώ στο Καφενείο του χωριού και μου ανακοίνωσε πως ο αδερφός σου δεκανέας Κώστας Μπροδήμας στο προσκλητήριο της 16^ης Αύγουστου ήταν απών και ως εκ τούτου, ο στρατός τον φέρει ως αγνοούμενο… Γύρισα αλαφιασμένος στο σπίτι και καταλαβαίνεις τι επακολούθησε… Δεν μπορούσαμε να το αποδεχτούμε… Λεγόντουσαν πολλά, ότι τους είχαν πιάσει, ότι κάποιος είχε τον Κώστα ακούσει, που μίλησε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Μπαϊράκ»… Η μάνα μας με όλα αυτά «σπαρταρούσε» κάθε -μα- κάθε μέρα...Τότε, ερχόταν ένας ταχυδρόμος ο Παντελής, μια φορά την εβδομάδα από το Κρανίδι και μοίραζε τα γράμματα... Όταν τον άκουγε η Κυρά Τούλα, της «έφευγε» η ψυχή… Τελικά την «χάσαμε»  μετά από έξι χρόνια στα πενήντα πέντε της, η οποία έδειχνε σαν ενενήντα… Από αρτηριοσκλήρυνση, της το «γύρισε» σε λευχαιμία… Εξαντληθήκαμε οικονομικά, ψυχολογικά… Χρεοκοπήσαμε… Πριν το χαμό του Κώστα, δεν αντιμετώπιζε το παραμικρό πρόβλημα υγείας… Την «έφαγε», η στενοχώρια της…… Ευτυχώς που είχα μαζέψει κάποιες οικονομίες από ταξίδια ως μηχανικός στα βαπόρια…

Ο πατέρας μας ήταν πιο δυνατός είχε και την ελπίδα μέσα του και έφυγε  στα ογδόντα οκτώ του… 

Ο τραγικός επίλογος θα γραφτεί μετά από σαράντα τρία μαρτυρικά για την οικογένειά μας χρόνια, το επόμενο Σάββατο στις τρεις του Ιούνη και ώρα έντεκα, με την τέλεση της εξόδιου   ακολουθίας με την συνοδεία της Στρατιωτικής μπάντας του ΚΕΜΧ, όπου θα ενταφιάσουμε τα οστά του αδικοχαμένου μας Κώστα, δίπλα στους γονείς μας, εδώ στα Δίδυμα…»

Ο Τάσος Μπροδήμας, αδερφός του έλληνα ήρωα της ΕΛΔΥΚ Κώστα Μπροδήμα, (αριστερά)

και ο ξάδερφος τους Πανεπιστημιακός κ. Γιώργος Μπροδήμας, καθ’ υπόδειξη του οποίου, αναδείχτηκε η παρούσα έρευνα, από την «Ενημέρωση Πελοποννήσου».