91 χρόνια από τη θυσία του Γιάννη Μήτσα υπέρ Πίστεως και Πατρίδος

Γράφει ο Γιάννης Σπετσιώτης

α) το Παλληκάρι                                     

«Όστις δεν εγνώρισεν τον Ιωάννην Μήτσαν δεν εγνώρισεν τι σημαίνει γίγας. Ηρωική ήτο η καρδιά του και το ανάστημά του υπερφυές».¹

Ο καπετάν Γιάννης Μήτσας, ο Καστρίτης, γεννηθείς εις Ερμιόνη το 1794, ήταν μια θρυλική φυσιογνωμία των χρόνων της Επανάστασης… Η εξωτερική του εμφάνιση είχε κάτι το υπερβολικό. Η κορμοστασιά του επιβλητική και αγέρωχη με υπερφυσική σωματική δύναμη. Το μέτωπό του φαρδύ, νεανικό, ολοκάθαρο. Τα φρύδια του πυκνά, σε ευθεία γραμμή, τα μάτια του σπινθηροβόλα και άτρομα μέσα στις βαθιές κόγχες τους. Η μύτη του ευθεία, με ελαφρύ γύρισμα στο τελείωμά της, προεξείχε από το μεγάλο μουστάκι, που κάλυπτε ολόκληρο το πάνω χείλος. Το στήθος του αντρίκιο, έδινε την εντύπωση πως βόλι δεν τον άγγιζε...

…Πρώτος έφθανε στις μάχες και δεν δίσταζε να χτυπηθεί με πολλαπλάσιες εχθρικές δυνάμεις, καθώς διέθετε εκτός από ανδρεία και τεράστια αποθέματα ψυχικού σθένους. Η παρουσία του εμψύχωνε τους ραγιάδες και τ’ όνομά του, συνώνυμο της τόλμης, της αποφασιστικότητας και της λεβεντιάς, ενθάρρυνε τους Κατωναχαγιώτες, όταν απογοητευμένοι, ορισμένες φορές, κυριεύονταν από απελπισία…

β) Η μάχη στα Ταμπούρια

…Οι μάχες που δόθηκαν τις επόμενες ημέρες ήσαν φονικότατες. Οι Τούρκοι του Κιουταχή και οι Έλληνες του Καραϊσκάκη πολεμούσαν με λύσσα και πολλές φορές πιάνονταν στα χέρια.

Στις 27 Μαρτίου -η ημερομηνία δεν επιβεβαιώνεται, όπως και κάποιες άλλες του αγώνα- γράφτηκε η τελευταία πράξη της ζωής του Γιάννη Μήτσα. Κατά τη διάρκεια νυχτερινής αντεπίθεσης των Ελλήνων για να ανακαταλάβουν τις θέσεις τους, αφού πολέμησαν ηρωικά μπούκα προς μπούκα, δηλ. σώμα με σώμα, έπεσε νεκρός κάτω από το ταμπούρι του ο γίγαντας! Βρισκόταν στο συγκρότημα Ταμπουρίων του Μπιν-Βασίρι ανάμεσα στο Κερατσίνι και τον Πειραιά. Έτσι σφράγισε με τη συγκλονιστική του θυσία τον αγώνα. «Την Ε^η της προ του τότε Πάσχα Μεγάλης Εβδομάδας εφονεύθησαν οι υπό τον Γενναίον οπλαρχηγόν, ο εξ Ερμιόνης Ιωάννης Μήτσας και ο εκ Στεμνίτσης Μηλιώνης, εις τα μεταξύ Πειραιώς και Κερατσινίου Ταμπούρια του Μπιν-Βασάρι, επιπεσόντες νυκτός να κυριεύσουν και κυριεύσαντες το μεγαλύτερον», γράφει ο Μ. Οικονόμου.²

Γύρω από το άψυχο σώμα του ήρωα ακολούθησε ομηρική μάχη. Οι Τούρκοι επεδίωξαν να το λαφυραγωγήσουν και να το ατιμάσουν. Οι Έλληνες, ωστόσο, κατόρθωσαν να διασώσουν τον νεκρό και τα όπλα του.

Ο αδελφός του Σταμάτης, όταν πληροφορήθηκε το θλιβερό γεγονός, κατέφτασε σιωπηλός, για να παραλάβει το άψυχο κορμί. Με δυσκολία έκρυβε την ταραχή και τον μεγάλο του πόνο. Μόλις το αντίκρισε, ασκεπής σταυροκοπήθηκε και αγκάλιασε τον νεκρό. Ύστερα ευλαβικά τον τοποθέτησε σε ασφαλές μέρος μακριά από το πεδίο της μάχης, τον ασπάσθηκε με σεβασμό, σκούπισε τα δάκρυα που ανάβλυζαν απ’ τα μάτια του με τα δυο του χέρια και την άκρη της φουστανέλας, σταυροκοπήθηκε ξανά και κάνοντας ένα βήμα πίσω, έφυγε τρέχοντας για τη μάχη, που δεν είχε ακόμα τελειώσει!

Τον γενναίο Ερμιονίτη πολέμαρχο έκλαψε πικρά και ο αχώριστος συμπολίτης μπιστικός του, Θοδωράκης Μάλλωσης. Ένα ξεχωριστό παλληκάρι του αγώνα, που ακολουθούσε τον Μήτσα σε όλες τις μάχες. Έτσι βρέθηκε στο πλευρό του και την ύστατη στιγμή, όπως η μοίρα των πιστών ορίζει.

Το θρηνητικό φύσημα του αέρα, ο λυγμός των πουλιών, το μοιρολόγι των κυμάτων της ερμιονίτικης θάλασσας μετέφεραν το θλιβερό και αναπάντεχο άγγελμα του θανάτου στην Ερμιόνη πολύ γρήγορα. Ο γίγαντας Γεώργιος Μήτσας έπεσε! Σείστηκε ο Κουλάς συθέμελα! Η γυναίκα του και η μικρή μονάκριβη κόρη του παρέμειναν ασάλευτες, βουβές...³

γ) «Η θυσία του αντρειωμένου»

Πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου - Δουρούκου

Πολλές φορές κρίνεται σκόπιμο να παρακολουθεί κανείς την Ιστορία μέσα από την Τέχνη. Έργα ζωγράφων, ποιήματα και πεζά λογοτεχνών «διδάσκουν με ευχαρίστηση», καθώς η αισθητική πλήρωση συνοδεύει τη γνώση.⁴ Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πίνακας της Ανθούλας Λαζαρίδου – Δουρούκου, που παριστά με συγκλονιστικό τρόπο τον θάνατο του Γιάννη Μήτσα.

«Η ανδρεία του κληρονομιά μας», σχολίασε σχετικά η ζωγράφος εντυπωσιάζοντας και πρωτοτυπώντας στην παρουσίαση του ηρωικού πολέμαρχου την ύστατη ώρα. Ορθός, άφοβος, μοναχός, ήρεμος αντιμετωπίζει στωικά τον θάνατο, αψηφώντας τη φύση που στην πιο γλυκιά της ώρα, προσκαλεί και προκαλεί για ζωή.

«Στην κεφαλή του κρέμεται ο ήλιος μαγεμένος, ο ουρανός καμάρωνε κι η γη χεροκροτούσε»,⁵ θα έγραφε ο εθνικός μας ποιητής συμπάσχοντας με τον ήρωα.   

Τέτοιοι άνδρες πραγματικά πεθαίνουν όρθιοι! Γίνονται σύμβολα παντοτινά που καθοδηγούν και εμπνέουν.

δ) «Οι νεκροί του Φαλήρου» - «Ελεγείον επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη»

Ποιήματα του Αχιλλέα Παράσχου

Η ηρωική θυσία των αγωνιστών στη μάχη του Φαλήρου συγκίνησε ιδιαίτερα τον ελληνολάτρη ποιητή Αχιλλέα Παράσχο. Στο ποίημά του «Οι νεκροί του Φαλήρου» (Η΄ μέρος) αναφέρεται και στον θρυλικό Γιάννη Μήτσα. Μια δεύτερη αναφορά υπάρχει και στο «Ελεγείον» (Γ΄ μέρος), που ειπώθηκε «Επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη». Στους φλογερούς και πατριωτικούς στίχους του ποιητή συναντάμε όλους τους ήρωες της Επανάστασης, που τον ενέπνευσαν.

 «Οι νεκροί του Φαλήρου», (Η΄)

…Τους ήρωας, που πρόφθασα παιδάκι, ξαναείδα!

Είδα του Γρίβα τη ματιά, τον πυργωτό Γκρηζιώτη,

το Βάσσο, τον Νικηταρά κοντά στο Γαρδικιώτη.

Ματιές αϊτών, στήθια πλατιά, κορμιά πλατάνια είδα,

πιστόλες μέσ’ στο μάλαμα, σπαθιών γερτή λεπίδα.

Είδα τον Κώστα Μπότσαρη, τον Κίτσο τον Τζαβέλλα,

είδα του Χατζή – Πέτρου μας την άσπρη φουστανέλλα.

Του Μακρυγιάννη το κορμί, στηλόνετο μπροστά μου

και του Πλαπούτα τ’ άρματα καμάρον’ η ματιά μου.  

Όλους εκείνους έβλεπα που πρόφθασα, κι ακόμα

το Μήτσα μας, που σκέπασε προχθές το μαύρο χώμα.

Τη λεβεντιά της Ρούμελης και του Μοριά τα κάλλη

εχόρτασε το μάτι μου, και ξαναείδα πάλι

εκείνους που ελάτρευσα, εκείνους που λατρεύω

και μέσ’ στο κοιμητήριο τη νύχτα τούς γυρεύω!

«Ελεγείον - Επί του τάφου του στρατηγού Αναστασίου Μαυρομιχάλη», (Γ΄).

…Φευ! Όσοι διεφύγατε του Χάρωνος το όμμα,

Μη έτι μας αφήνετε, ημίθεοι πολέμου.

Μένε, Κανάρη, με ημάς περίμενε ακόμα.

Μη αποθνήσκεις, Βέρη μου, μη φεύγεις, Βαλτινέ μου!

Μη, Γιάννη – Κώστα, τους νεκρούς συντρόφους σου ποθήσεις,

Και μένε, Μήτσα, με ημάς, Δαγκλή, μη μας αφήσεις!

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1.  Αναφορά στον Γιάννη Μήτσα του εισηγητή του νομοσχεδίου «Περί συντάξεως των χηρών και προικίσεως των ορφανών του αγώνος», στη διάρκεια της ΝΖ’ (57^ης) συνεδρίασης της Βουλής, στις 21 Απριλίου 1858.

2.  Για την ημερομηνία και τον τόπο θανάτου του Γιάννη Μήτσα διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις, στις οποίες θα αναφερθούμε σε επόμενή μας επικοινωνία.

3.  Γιάννης Μ. Σπετσιώτης, «Ιστορικές σελίδες της Ερμιόνης» - Ημερολόγιο.

4.  Δημήτριος Ιω. Κουκουλομμάτης, «Λογοτεχνία και Παιδαγωγική», Αθήναι 1990.

5.  Διονύσιος Σολωμός, «Ελεύθεροι πολιορκημένοι».

6. Με πρωτοβουλία της Εταιρείας Μελετών Ερμιονίδας και τη συμμετοχή των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Ερμιόνης πραγματοποιήθηκε με επιτυχία την Τετάρτη, 21 Μαρτίου, εκπαιδευτικό πρόγραμμα βασισμένο στο παραπάνω κείμενο, που «εικονοποίησε» μοναδικά η κα Ανθούλα Λαζαρίδου - Δουρούκου, από τη Γραμματέα της Εταιρείας κα Βιβή Σκούρτη και την εκπαιδευτικό του ανωτέρω Σχολείου κα Ελένη Βλάσση – Κούστα.

Γ. Ψυχογιός: «Όχι στα hotspots σε τρίτες χώρες. Η Ευρώπη να σταθεί στο ύψος των αρχών και των ευθυνών της».

Ο Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Κορινθίας, κ. Γιώργος Ψυχογιός

Ο βουλευτής Κορινθίας του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Ψυχογιός, συμμετείχε στις εργασίες της Επιτροπής Μετανάστευσης της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Η συνεδρίαση της Επιτροπής πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, στο Αμμάν της Ιορδανίας.

Ο Γιώργος Ψυχογιός, έθεσε γραπτώς τις προτεραιότητες που πρέπει να έχει η Επιτροπή για το 2018. Με δεδομένες τις εκπτώσεις και τις υποχωρήσεις που έχει επιλέξει η Ευρώπη όσον αφορά στην προστασία των δικαιωμάτων προσφύγων και μεταναστών, η Επιτροπή οφείλει να αναδείξει την ανάγκη για διατήρηση των διαδικασιών του ασύλου προασπίζοντας τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο, την ανάγκη για νόμιμες και ασφαλείς οδούς προς την Ευρώπη και κυρίως για ουσιαστικό επιμερισμό των ευθυνών μεταξύ των κρατών-μελών, βάσει της αρχής της αλληλεγγύης.

Επιπροσθέτως, ο βουλευτής τόνισε ότι ο σχεδιασμός θετικών πολιτικών και πρακτικών είναι το κλειδί για ουσιαστική ένταξη των προσφύγων και μεταναστών στις κοινωνίες, ενώ αναγκαία σε αυτό το κομμάτι κρίνεται και η απλοποίηση των διαδικασιών για τις άδειες διαμονής και την απόκτηση ιθαγένειας.

Πιο σημαντικό απ’ όλα όμως, είναι η Επιτροπή Μετανάστευσης να στρέψει το βλέμμα της Ευρώπης στις γενεσιουργούς αιτίες της προσφυγιάς και της μετανάστευσης: στους πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές εισβολές, τις ένοπλες συρράξεις, αλλά και στις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και τη φτώχεια.

Παράλληλα, ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν στη συνεδρίαση της Επιτροπής είναι η εξέταση αιτημάτων ασύλου εκτός συνόρων Ε.Ε. Ο Γιώργος Ψυχογιός με παρέμβασή του, εκπροσωπώντας την Ομάδα της Ενωμένης Ευρωπαϊκής Αριστεράς, δήλωσε την πλήρη αντίθεση του σε μια τέτοια πρακτική. Η δημιουργία hotspots σε τρίτες χώρες καταστρατηγεί ευθέως τη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες και το σχετικό διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο, ενώ οδηγεί σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, όπως αποκάλυψε πρόσφατα το δίκτυο CNN από τη Λιβύη.

Ο Κορίνθιος Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στο Κέντρο Υποδοχής προσφύγων στο Ζαατάρι

Σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, η Ιορδανία δίνει ένα καλό μάθημα στην Ευρώπη καθώς φιλοξενεί στο έδαφός της πάνω από 3 εκ. πρόσφυγες, ενώ η Ευρώπη των 500 εκ. κατοίκων δεν μπορεί να απορροφήσει κάποιες δεκάδες χιλιάδες. Η απάντηση είναι η πλήρης εφαρμογή και διεύρυνση των προγραμμάτων μετεγκατάστασης και επανεγκατάστασης από όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., καθώς και της οικογενειακής επανένωσης χωρίς περιορισμούς και καθυστερήσεις. Η Ευρώπη είναι υποχρεωμένη να δέχεται ανθρώπους από τρίτες χώρες, ώστε να υποβάλουν στο έδαφός της αίτημα ασύλου που θα εξετάζεται εκεί και όχι να μεταθέτει τις ευθύνες και να εγκλωβίζει ανθρώπους σε τρίτες χώρες, που δεν πληρούν τις στοιχειώδεις νομικές και κοινωνικοοικονομικές προδιαγραφές.

Οι εργασίες της Επιτροπής έκλεισαν με την επίσκεψη των μελών της σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα υποδοχής προσφύγων παγκοσμίως, το «Ζαατάρι», όπου φιλοξενούνται περίπου 80.000 πρόσφυγες κυρίως από τη γειτονική Συρία. Ο Γ. Ψυχογιός μαζί με τους συναδέλφους του είχαν την ευκαιρία να κάνουν αυτοψία στους χώρους διαβίωσης, στα σχολεία και κέντρα δημιουργικής απασχόλησης, αλλά και στη μεγάλη αγορά από 3.000 καταστήματα που έχει οργανωθεί μέσα στο camp.

Δύο μονόπρακτα για την παγκόσμια ημέρα θεάτρου

Η "Σικυώνια Σκηνή" παρουσιάζει στις 26 και 27 Μαρτίου (ώρα 20:30) δύο μονόπρακτα για να τιμήσει την παγκόσμια ημέρα θεάτρου.

"Η Επέτειος" [Φάρσα] 1891 - Άντον Τσέχωφ

"Ο Θάνατος του Περικλέους" [Κωμωδία] 1884 -
Δημήτριου Κορομηλά

Σκηνοθεσία: Γιώργος Καρβουντζής
Ενδυματολογία: Σωτηρία Ζήση
Χορογραφία: Σωτήρης Μούρτης

Είσοδος: 5 ευρώ

«Όσο υπάρχουν καλλιτέχνες και ακροατήρια, όλο και θα λέγονται ιστορίες επάνω στη σκηνή, που πουθενά αλλού δεν θα μπορούν να ειπωθούν» σημειώνει ο Σάιμον ΜακΜπέρνι στο μήνυμα του για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου (27 Μαρτίου), στο οποίο κάνει ιδιαίτερη μνεία στην αρχαία Αθήνα και τη συμβολή της στην ανάπτυξη του θεάτρου καθώς επίσης και στον Πολύκλειτο που σχεδίασε το θέατρο της Επιδαύρου.

Με αφορμή την 70η επέτειο του και με σκοπό να υπογραμμίσει τη διαπολιτισμική και παγκόσμια διάσταση του θεάτρου, το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.) επέλεξε για φέτος πέντε προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης για να γράψουν το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου- μία από κάθε περιφέρεια της UNESCO (Αφρική, Αμερική, Αραβικές Χώρες, Ασία- Ειρηνικός και Ευρώπη).

Ο Βρετανός ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και συνιδρυτής του Theatre de Complicite, Σάιμον ΜακΜπέρνι είναι ο Ευρωπαίος εκπρόσωπος της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου. Οι υπόλοιποι είναι οι: Ram Gopal Bajaj (Ινδία), Maya Zbib (Λίβανος), Sabina Berman (Μεξικό) και Wr Wr Liking (Ακτή Ελεφαντοστού).

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.) και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος το για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, 'Αρθουρ Μίλερ, Λόρενς Ολίβιε, Πίτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο, Ιζαμπέλ Ιπέρ κ.ά.

Ακολουθεί το μήνυμα του Σάιμον ΜακΜπέρνι για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου 2018:

Μετάφραση: Γιώργος Παπαγιαννάκης

«Μισό μίλι από τις Κυρηναϊκές ακτές, στη Βόρεια Λιβύη, βρίσκεται ένα τεράστιο βραχώδες καταφύγιο. 80 μέτρα πλάτος και 20 ύψος. Στην τοπική διάλεκτο το λένε Hauh Fteah. Το 1951 μια ραδιοχρονολόγηση έδειξε αδιάκοπη ανθρώπινη δραστηριότητα για τουλάχιστον 10.000 χρόνια. Ανάμεσα στα χειροποίητα αντικείμενα που ήρθαν στο φως ήταν ένα οστέινο φλάουτο, που χρονολογείται ανάμεσα σε 40 και 70.000 χρόνια. Σαν παιδί, όταν το άκουσα αυτό, ρώτησα τον πατέρα μου:«Οι άνθρωποι τότε είχαν μουσική;» Μου χαμογέλασε. «Όπως όλες οι ανθρώπινες κοινότητες». Ήταν αρχαιολόγος με ειδίκευση στην Προϊστορία, ο πρώτος που έκανε ανασκαφές στο Hauh Fteah στην Κυρηναϊκή.

Είναι μεγάλη μου τιμή και νιώθω ευτυχής που είμαι ο Ευρωπαίος εκπρόσωπος της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας του Θεάτρου. Το 1963, ο προκάτοχός μου, ο μεγάλος Arthur Miller, καθώς η απειλή ενός πυρηνικού πολέμου έπεφτε βαριά στον κόσμο, είχε πει: «Όταν ζητούν να γράψεις σε μια εποχή, όπου η διπλωματία και η πολιτική διαθέτουν τόσο τραγικά ανίσχυρα και περιορισμένα μέσα, η επισφαλής και, μερικές φορές, όψιμη εμβέλεια της τέχνης πρέπει να αντέχει το βαρύ καθήκον να διατηρεί τους δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους».

Το νόημα της λέξης Drama προέρχεται από το ελληνικό «δραν», που σημαίνει «ενεργώ» και η λέξη θέατρο γεννιέται από το ελληνικό «Θέατρον», που στην κυριολεξία σημαίνει το χώρο όπου κάποιος θεάται (βλέπει, παρατηρεί). Έναν χώρο όπου όχι μόνο κοιτάζουμε, αλλά βλέπουμε, λαμβάνουμε και αντιλαμβανόμαστε. 2.400 χρόνια πριν, ο Πολύκλειτος ο νεότερος σχεδίασε το σπουδαίο θέατρο της Επιδαύρου. Αυτό το υπαίθριο θέατρο, που μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι 14.000 ανθρώπους, διέθετε μια ακουστική αξιοθαύμαστη. Ένα άναμμα σπίρτου στο κέντρο της σκηνής μπορεί να ακουστεί σε όλες τις 14.000 θέσεις. Όπως συνηθιζόταν στα ελληνικά θέατρα, όταν έβλεπες τους ηθοποιούς, έβλεπες μαζί και το τοπίο γύρω από το θέατρο και πέρα στον ορίζοντα. Μέσα σε εκείνο συγκεντρώθηκαν ταυτόχρονα όχι μόνο ορισμένες όψεις του Ελληνικού Κόσμου, η κοινότητα, το θέατρο και το φυσικό τοπίο, αλλά συνενώθηκαν και όλες οι εποχές. Καθώς το έργο ανέσυρε στο παρόν παλιούς μύθους, μπορούσες να κοιτάξεις πάνω από τη σκηνή, σε εκείνο που θα ήταν το απώτερο μέλλον σου. Στη Φύση.

Μια από τις πλέον αξιοσημείωτες αποκαλύψεις της ανοικοδόμησης του σαιξπηρικού Globe στο Λονδίνο, σχετίζεται και με αυτό που βλέπεις. Η αποκάλυψη αυτή έχει να κάνει με το φως. Σκηνή και αμφιθέατρο φωτίζονται το ίδιο. Καλλιτέχνες και κοινό μπορούν να κοιτάζονται μεταξύ τους. Πάντα. Όπου και να στρέψεις το βλέμμα βλέπεις ανθρώπους. Και ένα από τα επακόλουθα είναι η υπενθύμιση πως οι σπουδαίοι μονόλογοι, όπως, ας πούμε, του Άμλετ ή του Μάκβεθ, δεν ήταν απλά προσωπικοί στοχασμοί, αλλά δημόσιος διάλογος.

Ζούμε σε εποχή που είναι δύσκολο να δούμε καθαρά. Σε καμία άλλη στιγμή της Ιστορίας ή της Προϊστορίας δεν μας περιέβαλλε περισσότερο η μυθοπλασία. Κάθε ''γεγονός'' μπορεί να αμφισβητηθεί, ένα ανέκδοτο μπορεί να επιβάλλεται στην προσοχή μας ως ''αλήθεια''. Είναι όμως ένα συγκεκριμένο αποκύημα της φαντασίας, που μας περιβάλλει διαρκώς. Εκείνο που ζητά να μας χωρίσει. Από την αλήθεια. Να σπείρει τον διχασμό ανάμεσά μας. Έτσι που να είμαστε χωρισμένοι. Οι άνθρωποι από τους ανθρώπους. Οι γυναίκες από τους άντρες. Τα ανθρώπινα όντα από τη φύση.

Την ίδια όμως στιγμή που ζούμε σε καιρούς διχασμού και κατακερματισμού, ζούμε και σε εποχή τεράστιας κίνησης. Περισσότερο από ποτέ στην Ιστορία, οι άνθρωποι μετακινούνται, πολύ συχνά τρέπονται σε φυγή, περπατούν, στην ανάγκη κολυμπούν, μεταναστεύουν παντού στον κόσμο. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Η απάντηση, όπως γνωρίζουμε, είναι να κλείσουμε τα σύνορα. Να υψώσουμε τείχη. Να αποκλείσουμε. Να απομονώσουμε. Ζούμε σε μία παγκόσμια τάξη που είναι τυραννική, όπου η αδιαφορία είναι το νόμισμα και η ελπίδα το παράνομο εμπόρευμα. Και κομμάτι αυτής της τυραννίας είναι ο έλεγχος, όχι μόνο του χώρου αλλά και του χρόνου. Η εποχή που ζούμε απέχει από το παρόν. Εστιάζει στο πρόσφατο παρελθόν και στο κοντινό μέλλον. Δεν το έχω αυτό. Θα το αγοράσω. Τώρα το αγόρασα, χρειάζομαι το επόμενο…πράγμα. Το μακρινό παρελθόν έχει ακυρωθεί. Το μέλλον είναι χωρίς επιπτώσεις.

Υπάρχουν πολλοί που λένε πως το θέατρο δεν πρόκειται, ούτε μπορεί να αλλάξει κάτι από όλα αυτά. Όμως το θέατρο δεν θα φύγει. Γιατί το θέατρο είναι χώρος. Καταφύγιο, τολμώ να πω. Εκεί όπου οι άνθρωποι συναθροίζονται και αμέσως σχηματίζουν κοινότητες. Όπως κάνουμε πάντα. Κάθε θέατρο έχει το μέγεθος των πρώτων ανθρώπινων κοινοτήτων, από 50 μέχρι 14.000 ψυχές. Από ένα νομαδικό καραβάνι μέχρι κάποια στην Αρχαία Αθήνα.

Κι επειδή το θέατρο υπάρχει μόνο στο παρόν, αυτή την καταστροφική όψη της εποχής την αψηφά. Για το θέατρο το ζήτημα είναι πάντοτε η παρούσα στιγμή. Τα νοήματά του χτίζονται με κοινή δράση ανάμεσα στον ερμηνευτή και το κοινό. Όχι μονάχα εδώ, αλλά και τώρα. Το κοινό δεν θα μπορούσε να πιστέψει δίχως τη δράση του καλλιτέχνη. Και χωρίς την πίστη του κοινού, η ερμηνεία δεν θα ήταν ολοκληρωμένη. Γελάμε την ίδια στιγμή. Συγκινούμαστε. Μέσα στη σιωπή κόβεται η ανάσα μας ή μας διαπερνά ένα σοκ. Και ακριβώς τότε, μέσα από το δράμα, ανακαλύπτουμε την πιο ουσιαστική αλήθεια: πως αυτό το μύχιο στοιχείο που θεωρούσαμε πως μας χωρίζει, το όριο της ατομικής μας συνείδησης, είναι κάτι που δε γνωρίζει σύνορα. Είναι κάτι που μοιραζόμαστε.

Κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει. Κάθε βράδυ θα είμαστε πάλι στη σκηνή. Κάθε βράδυ ηθοποιοί και κοινό θα είναι ξανά όλοι μαζί και το ίδιο έργο θα ξαναπαίζεται. Γιατί, όπως είπε (ο Βρετανός κριτικός, συγγραφέας, ποιητής και καλλιτέχνης) Τζον Μπέργκερ, «βαθιά μέσα στη φύση του θεάτρου υπάρχει ριζωμένη μια αίσθηση τελετουργικής επιστροφής», γι' αυτό, άλλωστε, είναι και η τέχνη των ανθρώπων των απογυμνωμένων, αυτό που, τελικά, είμαστε όλοι εμείς μέσα σε ένα κόσμο διαλυμένο. Όσο υπάρχουν καλλιτέχνες και ακροατήρια, όλο και θα λέγονται ιστορίες επάνω στη σκηνή, που πουθενά αλλού δεν θα μπορούν να ειπωθούν, είτε σε όπερες, είτε στα θέατρα των μεγαλουπόλεων ή ακόμα και σε στρατόπεδα φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων στη Βόρεια Λιβύη, αλλά και σε κάθε γωνιά στον κόσμο. Σε αυτή την αναπαράσταση θα είμαστε πάντοτε δεμένοι, συλλογικά.

Και αν βρισκόμασταν στην Επίδαυρο θα μπορούσαμε να σηκώσουμε τα μάτια για να δούμε πως όλο αυτό το μοιραζόμαστε με το τοπίο πέρα στον ορίζοντα. Να δούμε πως είμαστε πάντοτε κομμάτι της φύσης, πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτή, όπως δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε και από τον πλανήτη. Ή αν ίσως πάλι βρισκόμασταν στο Globe, θα βλέπαμε πόσο ξεκάθαρα τίθενται σε όλους εμάς εσώτερα ερωτήματα. Και αν κρατούσαμε στα χέρια μας το Κυρηναϊκό φλάουτο των 40.000 χρόνων, θα αντιλαμβανόμασταν πως παρελθόν και παρόν είναι ένα. Πως η αλυσίδα της ανθρώπινης κοινότητας δεν θα σπάσει ποτέ από τυράννους και δημαγωγούς».

Αγγελία πρόσληψης προσωπικού

Ζητείται κοπέλα, για 12μηνη απασχόληση ως σερβιτόρα, 

σε Ουζερί - Μεζεδοπωλείο στο Δρέπανο. 

Τηλέφωνο: 2752092255.

Ο Πρόεδρος που «αναποδογυρίζει» τον πλανήτη

Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος*

Ο Donald Trump, έλεγε ένας από τους Γνώστες του Οικονομικού κατεστημένου, μεγάλο-επενδυτής και ένθερμος υποστηρικτής του, πρόκειται να ταρακουνήσει την Υφήλιο (he is going to Rock the World) ένα χρόνο πριν την ενθρόνιση του ως Πρόεδρος των ΗΠΑ. 

Κώστας Παπαδόπουλος

Μετά το προσφάτως ψηφισθέν (Δεκ 2017)  «ριζοσπαστικό και αναπτυξιακό» φορολογικό νομοσχέδιο, ο Πρόεδρος Trump και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα  επανέρχονται και επιδιώκουν να εφαρμόσουν μια δεύτερη φάση στοχευόμενων φορολογικών περικοπών.

Μιλώντας σε συζήτηση «στρογγυλής τραπέζης», σχετικά με το εμπόριο και τη φορολογική μεταρρύθμιση κατά την διάρκεια επισκέψεως του στη εταιρία  Boeing στο St. Louis – στο Μιζούρι  των ΗΠΑ, ο Πρόεδρος Trump  κατέθεσε  την πρόθεσή του να ξεκινήσει  μια «Δεύτερη Φάση» του φορολογικού νομοσχεδίου.

«Είμαστε έτοιμοι για μια Δεύτερη Φάση η οποία, εκτός από τη μεσαία τάξη, θα βοηθήσει πολύ τις εταιρείες. Θα είναι κάτι, νομίζω, πολύ ιδιαίτερο. Μετά την φορολογική μεταρρύθμιση του Δεκεμβρίου, τρία εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας έχουν δημιουργηθεί ενώ οι νέες αιτήσεις ανεργίας μειώνονται με ρυθμό ρεκόρ, σε χαμηλό 50ετιας» είπε ο κ. Trump.

Ο κ. L. Kudlow, ο νέος Διευθυντής του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου των ΗΠΑ,  τόνισε ότι η «Φάση Δύο» δεν είναι απλώς ένας αόριστος πολιτικός διάλογος,  αλλά πραγματική πολιτική. Ο βουλευτής και πρόεδρος της επιτροπής του Κοινοβουλίου, House Ways and Means Comittee,  Kevin Brady ήταν ο υποκινητής της ιδέας και έπεισε τον κ. Trump επί τούτου και έχει επωμισθεί να φέρει το έργο εις πέρας στο Αμερικανικό Κοινοβούλιο. Κατά τον κ. Brady η «Δεύτερη Φάση» θα καταστήσει τις φορολογικές περικοπές μόνιμες  για μικρές επιχειρήσεις και για άτομα (λήγουν στο τέλος του 2025), θα στοχεύσει στο να αυξηθεί η καινοτομία των επιχειρήσεων, η αποταμίευση και οι συντάξεις των πολιτών. 

 Η Αμερικανική Οικονομική μηχανή έχει πάρει μπροστά το τελευταίο έτος, επιταχύνεται,  και θα αρχίσει να «προβληματίζει» πιο έντονα  τους ανταγωνιστές της λόγω των πολιτικό-οικονομικών επιλογών ένθεν και ένθεν Ατλαντικού και Ειρηνικού  και λόγω της νέας Πολιτικοοικονομικής κατεύθυνσης των ΗΠΑ.

Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) αναφέρει ότι η διεθνής χρηματοδότηση σε δολάρια έχει πενταπλασιασθεί από το 2000 και στέκει στα 10,7 τρισεκατομμύρια δολάρια ενώ επιπλέον χρέος ύψους 14 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ είναι κρυμμένο σε παράγωγα. Ως εκ τούτου,  τόσο τα επιτόκια δανεισμού των ΗΠΑ  όσον και οι επιπτώσεις των φορολογικών μεταρρυθμίσεων  και πολίτικο-οικονομικών επιλογών  της κυβερνήσεως Trump είναι πλέον κρίσιμοι παράγοντες για την Παγκόσμια Οικονομία.

«Η Fed όχι μόνο αυξάνει τα επιτόκια, αλλά αναστρέφει τις αγορές ομολόγων Δημόσιου και  συρρικνώνει σταδιακά τον ισολογισμό της, το ακριβώς το αντίθετο  της ΕΚΤ.  
Τα επιτόκια αρχίζουν ήδη να αυξάνονται σε αρκετές σημαντικές χρηματαγορές και στις διατραπεζικές αγορές. Το Libor βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο από τα τέλη του 2008, το δε  επιτόκιο δανεισμού σε δολάρια αυξάνεται σταθερά από το τέλος του 2014. Τόσο οι τράπεζες όσο και οι οφειλέτες θα αντιμετωπίσουν μια ταχεία αύξηση των δαπανών σε τόκους που θα προκαλέσουν σοκ στον κόσμο και  θα εξαντλήσουν τους Προϋπολογισμούς>> αναφέρει ένας από τους πιο  σημαντικούς παγκοσμίως- Οικονομικός Αναλυτής - Επενδυτής.  
Εάν δε οι εταιρείες των Η.Π.Α. επαναπατρίσουν σημαντικό ποσό (20-30%) των 3 περίπου τρισεκατομμυρίων δολαρίων που βρίσκονται σε offshore funds για να επωφεληθούν από την ισχύουσα εφάπαξ φορολογική ελάφρυνση  του 14%, αυτό αυτομάτως θα μειώσει τις καταθέσεις στο εξωτερικό και θα αυξήσει τους κινδύνους των τραπεζικών αποτυχιών εκτός των ΗΠΑ. Η ΕΚΤ πιθανότατα θα υποστηρίξει τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ανεξάρτητα από το τι λέει δημοσίως άλλα θα έχει ένα πολύ δύσκολο έργο μπροστά της. 
Οι τράπεζες της Ευρωζώνης, λόγω των  υφιστάμενων μη εξυπηρετούμενων δανείων ήδη πασχίζουν να αντεπεξέλθουν περιορίζοντας τις χορηγήσεις νέων δανείων και εξασθενώντας τα όποια “θετικά”  αποτελέσματα  νομισματικής στήριξης επιχειρεί να παράσχει η ΕΚΤ με τα πολύ χαμηλά επιτόκια.

Εν κατακλείδι, η αύξηση των επιτοκίων δολαρίου και Libor, η πιθανότατη απόσυρση και ο επαναπατρισμός Αμερικάνικων κεφαλαίων και το γεγονός ότι η ΗΠΑ τείνουν να  καταστούν λόγω “Πολιτικοοικονομικής κουλτούρας”, Φορολογικού πλαισίου, Τεχνολογίας και Εσωτερικής Σταθερότητος, η χώρα  για Επενδύσεις.... τα πράγματα γίνονται “άκρως ενδιαφέροντα” για τους ανταγωνιστές της....

Σημειώσεις

Στον αντίποδα, το κόμμα των «Δημοκρατικών». Το κόμμα δήλωσε ότι επιθυμεί να αποκαταστήσει  ένα ανώτερο ποσοστό φορολογίας εισοδήματος 39,6% και να αυξήσει τον συντελεστή φορολογίας εταιρειών στο 25%. 
( Άλλως, ένα από τα ίδια σοφίσματα -- αντί - επιχειρηματικό, αντί - παραγωγικό, αντί - δημιουργικό και αντί - καπιταλιστικό). 

Δείτε τα προηγούμενα άρθρα στην «Ενημέρωση της Περ. Πελοποννήσου» επί του εν γένει θέματος.

1. «Έχει ο καιρός γυρίσματα – ο κύβος ερρίφθη.» Εδώ

2. «Μακάρι να μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματα του Τραμπ.» Εδώ

3. «Πως εξηγείται το φαινόμενο Ντόναλντ Τραμπ - οι απροστάτευτοι και η ελίτ.» Εδώ και Εδώ

*Ο κ. Κώστας Παπαδόπουλος είναι πρώην στέλεχος της JPL-NASA ενώ έχει διατελέσει πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού λόμπι στη Νότια Καλιφόρνια. (Αναχάιμ)