Αρθρο του Πολύδωρου Δάκογλου

Οι λαοί έχουν κοντή -ιστορική- μνήμη

«Στα τέλη του 2009, η Ευρώπη και ο κόσμος ανεκάλυψαν ότι η Ελλάς ήταν ένας απατεώνας (a fraud and a deceiver), η οποία ουδέποτε έπαυσε να παραποιεί τις οικονομικές της επιδόσεις ώστε να καρπούται τα οφέλη μιας προνομιακής λέσχης, εις βάρος των εταίρων της και του ευρώ. Όμως πόσο ακριβές είναι τελικά αυτό;
Λόγω της κλιμακουμένης τότε διεθνούς οικονομικής κρίσεως, η πλειονότης των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ήταν ανακριβείς στις εκτιμήσεις τους για τα ελλείμματά τους. Για παράδειγμα, στα σταθεροποιητικά τους προγράμματα στις αρχές του 2009, η Βρεταννία είχε προβλέψει έλλειμμα 8,2 % το οποίο έφθασε τελικά στο 11,4 %, η Ολλανδία είχε προβλέψει πλεόνασμα 1,2% το οποίο μετεστράφη σε έλλειμμα 5,4 % και η Πορτογαλία είχε προβλέψει έλλειμμα 3,9% το οποίο ανήλθε τελικά σε 9,3 %.
Ακόμη, κατά τα έτη 2008-2009  το έλλειμμα στην Ισπανία επεκτάθηκε σε 11,1% και στις Ηνωμένες Πολιτείες σε 12,9 %. Τον Απρίλιο του 2010 η Ιρλανδία προέβλεψε έλλειμμα 11,6 % για το 2010 και τελικά έφθασε στο 32%. Ωστόσο, ήταν η Ελλάς αυτή που κατηγορήθηκε για παραποίηση στοιχείων και ως αναξιόπιστη. Και αυτό από την ίδια της την Κυβέρνηση!».

Και συνεχίζει ο αρθρογράφος:
«Ταυτόχρονα η ελληνική κυβέρνησις σχεδόν μετέδιδε, προς τις διεθνείς αγορές από τις οποίες έπρεπε να δανεισθεί, την ιδέα ότι η Ελλάς ήταν μία χρεωκοπημένη χώρα με τεράστια συστημική διαφθορά, πελατειακό σύστημα, παρασιτική οικονομία, μεγάλη ανισότητα και αυθαιρεσία, ακόμη και συγκρίνοντας τη χώρα με τον βυθιζόμενο Τιτανικό, εξαπολύοντας έτσι τα επιτόκια δανεισμού (spreads) στα ύψη. Η ελληνική κυβέρνησις κατόρθωσε να μετατρέψει το πρόβλημα του ελλείμματος, που ήταν κοινό στα περισσότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, σε πρόβλημα δανεισμού, το οποίο οδήγησε την Ελλάδα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».Και ο αρθρογράφος της New Europe διερωτάται: «Προς τι ο αυτοδιασυρμός; Γιατί κατηγορήθηκε η Ελλάς για παραποίηση στοιχείων, για διαφθορά και για όλα τα άλλα, από την ίδια της την Κυβέρνηση; Γιατί φούσκωσε η ίδια το έλλειμμα στα τέλη του 2009;»
Αυτά αναφέρονται εισαγωγικώς σε συγκλονιστικό άρθρο της εφημερίδας των Βρυξελλών New Europe, με τίτλο: «Ποια είναι η πραγματική αλήθεια για την ελληνική καταστροφή;».

Σε αυτό το ερώτημα αξίζει να δοθεί μια απάντηση.
Και μέχρις ότου η ιστορία κρίνει, αποκαλύψει και καταλογίσει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», εμείς μπορούμε να συμπληρώσουμε τα ερωτήματα της New Europe με κάποια ακόμη.- Ο,τι έγινε ήταν αποτέλεσμα ανικανότητας του Γιώργου Παπανδρέου ή μήπως ήταν η προσχεδιασμένη εισαγωγή των όσων ακολούθησαν από τότε και μετά;
- Οι Βουλευτές και  οι υπουργοί του Γιώργου Παπανδρέου ήταν τυφλωμένοι από τη δίψα επανόδου και διαχείρισης της εξουσίας ή συμμετείχαν (ικανή μερίδα εξ αυτών) συνειδητά στο εξελισσόμενο σχέδιο;
- Η Νέα Δημοκρατία ήταν πράγματι απορροφημένη με τα εσωκομματικά της, όταν μεθοδευόταν το μνημόνιο ή άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν για να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των πολιτών, άκοπα, αργότερα;
- Ο ΛΑ.Ο.Σ. γιατί πρόσφερε τόσο απλόχερη υποστήριξη σε ΠΑΣΟΚ και  Ν.Δ. περιορίζοντας την αντίδραση του σε λογίδρια εντός Βουλής και δηλώσεις από τηλεοράσεως;
- Γιατί τα μη κομμουνιστικά κόμματα δεν προσέφυγαν στην κοινωνία των δοκιμαζομένων πολιτών που είχε την δυναμική και την ικανότητα παρεμπόδισης των εξελίξεων αλλά και την επιθυμία ανάληψης της ευθύνης και των συνεπειών, μιας άλλης πολιτικής;

Η εύκολη τοποθέτηση θα ήταν η απόδοση ευθύνης στον Γιώργο Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ. Η ανόρθωση όμως, της Ελλάδας και των Ελλήνων, απαιτεί μία πιο διεισδυτική κριτική. Απαιτεί επιμερισμό και καταλογισμό ευθύνης σε όλους τους υπευθύνους. Και σίγουρα, μεταξύ αυτών είναι και οι πολίτες γιατί, προφανώς, δεν έδρασαν όταν έπρεπε, όσο έπρεπε και όπως έπρεπε.
Ας τα σκεφτόμαστε όλα αυτά, όταν θα βρεθούμε μπροστά στην κάλπη, στις 6 Μαΐου.