Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου
Η Αργολίδα έζησε επί δεκαετίες, αξιοποιώντας την γη της, την φύση της και την ιστορία της.
Τα πράσα, τα πεπόνια, τα καπνά και οι ντομάτες ήταν παλαιότερα, μέχρι την δεκαετία του ’60, μαζί με τα πορτοκάλια, τα βερίκοκα, το λάδι το κρασί και γαλακτοκομικά, η κύρια πηγή εισοδήματος για την περιοχή, στην οποία λειτουργούσε και σημαντικός αριθμός ελαφρών γεωργικών βιομηχανιών. Η καθυστέρηση στην εκτέλεση των αναγκαίων έργων υποδομών και η ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα της παροχής υπηρεσιών, οδήγησε βαθμιαία στον περιορισμό των καλλιεργουμένων εκτάσεων και προϊόντων. Η ανεξέλεγκτη αδειοδότηση γεωτρήσεων είχε ως αποτέλεσμα την υφαλμύρωση του υπόγειου υδροφορέα.Σήμερα, η Αργολίδα παράγει και εξάγει Εσπεριδοειδή, Κρασιά και Λάδι. Παρά την εξαιρετική ποιότητα των προϊόντων της Αργολικής γης, η καθυστέρηση στον τομέα της πιστοποίησης των προϊόντων ή της κατοχύρωσης με ονομασία προέλευσης και η ελλιπής προσπάθεια προσέγγισης και ανεύρεσης των κατάλληλων αγορών, επιβάλλει στους αγρότες να παραμένουν έρμαια των ξένων χονδρεμπόρων, με συνέπεια την διάθεση των προϊόντων τους σε τιμές ιδιαίτερα χαμηλές, ακόμη και κάτω του κόστους παραγωγής, το οποίο όμως παραμένει υψηλό λόγω «δομικών προβλημάτων».
Το υψηλό κόστος των καυσίμων και των μεταφορικών, ο μικρός κλήρος, το ακριβό, ανεπαρκές σαν ποσότητα και ποιότητα νερό, όπως επίσης η απουσία ποικιλιών υψηλής ζήτησης, είναι μερικές από τις αιτίες της χαμηλής οικονομικής απόδοσης των παραγομένων προϊόντων.
Η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και των ποικιλιών, όπως και τα μεγάλα αρδευτικά έργα αποτελούν μόνιμη προεκλογική υπόσχεση προς τους αγρότες οι οποίοι «εκπαιδεύτηκαν» να κερδίζουν διεκδικώντας επιδοτήσεις και αποζημιώσεις αντί να παράγουν ποιοτικότερα προϊόντων και να τα τοποθετούν σε νέες αγορές.
Η εγγύτητα της πολυάνθρωπης Αθήνας, με τις λαϊκές αγορές, ώθησε τους αγρότες στην καλλιέργεια οπωροκηπευτικών. Συγχρόνως όμως λειτούργησε εφησυχαστικά ως προς τον εκσυγχρονισμό των αγροτών και των κτηνοτρόφων.
Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Η Αργολίδα έζησε επί δεκαετίες, αξιοποιώντας την γη της, την φύση της και την ιστορία της.Τα πράσα, τα πεπόνια, τα καπνά και οι ντομάτες ήταν παλαιότερα, μέχρι την δεκαετία του ’60, μαζί με τα πορτοκάλια, τα βερίκοκα, το λάδι το κρασί και γαλακτοκομικά, η κύρια πηγή εισοδήματος για την περιοχή, στην οποία λειτουργούσε και σημαντικός αριθμός ελαφρών γεωργικών βιομηχανιών. Η καθυστέρηση στην εκτέλεση των αναγκαίων έργων υποδομών και η ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα της παροχής υπηρεσιών, οδήγησε βαθμιαία στον περιορισμό των καλλιεργουμένων εκτάσεων και προϊόντων. Η ανεξέλεγκτη αδειοδότηση γεωτρήσεων είχε ως αποτέλεσμα την υφαλμύρωση του υπόγειου υδροφορέα.Σήμερα, η Αργολίδα παράγει και εξάγει Εσπεριδοειδή, Κρασιά και Λάδι. Παρά την εξαιρετική ποιότητα των προϊόντων της Αργολικής γης, η καθυστέρηση στον τομέα της πιστοποίησης των προϊόντων ή της κατοχύρωσης με ονομασία προέλευσης και η ελλιπής προσπάθεια προσέγγισης και ανεύρεσης των κατάλληλων αγορών, επιβάλλει στους αγρότες να παραμένουν έρμαια των ξένων χονδρεμπόρων, με συνέπεια την διάθεση των προϊόντων τους σε τιμές ιδιαίτερα χαμηλές, ακόμη και κάτω του κόστους παραγωγής, το οποίο όμως παραμένει υψηλό λόγω «δομικών προβλημάτων».
Το υψηλό κόστος των καυσίμων και των μεταφορικών, ο μικρός κλήρος, το ακριβό, ανεπαρκές σαν ποσότητα και ποιότητα νερό, όπως επίσης η απουσία ποικιλιών υψηλής ζήτησης, είναι μερικές από τις αιτίες της χαμηλής οικονομικής απόδοσης των παραγομένων προϊόντων.
Η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και των ποικιλιών, όπως και τα μεγάλα αρδευτικά έργα αποτελούν μόνιμη προεκλογική υπόσχεση προς τους αγρότες οι οποίοι «εκπαιδεύτηκαν» να κερδίζουν διεκδικώντας επιδοτήσεις και αποζημιώσεις αντί να παράγουν ποιοτικότερα προϊόντων και να τα τοποθετούν σε νέες αγορές.
Η εγγύτητα της πολυάνθρωπης Αθήνας, με τις λαϊκές αγορές, ώθησε τους αγρότες στην καλλιέργεια οπωροκηπευτικών. Συγχρόνως όμως λειτούργησε εφησυχαστικά ως προς τον εκσυγχρονισμό των αγροτών και των κτηνοτρόφων.
 |
| Ο Ανάβαλος θα μπορούσε να ξεδιψά όλους τους Έλληνες και να ποτίζει όλη την Ελλάδα. Όμως...... |
Η κρίση βρήκε την Αργολίδα απροετοίμαστη. Η εσωτερική τουριστική αγορά που είχε ξεκινήσει να προβάλλει και να διαθέτει τα τοπικά προϊόντα στους επισκέπτες της περιοχής, δημιουργώντας προοπτικές ποιοτικής βελτίωσης, καλλιέργειας νέων προϊόντων και απόκτησης καλών τιμών, κατέρρευσε, συμπαρασύροντας και τα όνειρα των βιο-καλλιεργητών οι οποίοι βρέθηκαν αβοήθητοι στο μέσον της -δήθεν- εγγυημένης από την πολιτεία, προσπάθειάς τους.
Η επιβάρυνση του κόστους παραγωγής με υψηλά ασφάλιστρα, υψηλή τιμή πετρελαίου, υψηλότερη φορολογία, υψηλότερο κόστος δανεισμού και επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης των υποχρεώσεων της πολιτείας, υπήρξε η χαριστική βολή για τους παραγωγούς. Γεωργικές βιομηχανίες, υγιείς χυμοποιίες, σύγχρονα συσκευαστήρια, προσφάτως κατασκευασμένες μονάδες εμφιάλωσης οίνου, βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Το ίδιο και οι μεμονωμένοι παραγωγοί ελαιολάδου, που βλέπουν τις τιμές διάθεσης να κατεβαίνουν ενώ το κόστος παραγωγής ανεβαίνει και η ζήτηση του προϊόντος τους περιορίζεται.
Και όμως, υπάρχει μέλλον για τους αγρότες και την αγροτική παραγωγή στην Αργολίδα. Σίγουρα ναι.
Αρκεί η πολιτεία να μην προκηρύσσει προγράμματα απονίτρωσης από τα οποία εξαιρεί τις εκτάσεις και τις καλλιέργειες που τα έχουν ανάγκη.
Αρκεί η πολιτεία να μην καθυστερεί την δημιουργία υποδομών για επάρκεια ποσότητας και ποιότητας νερού (που σημειωτέων χύνεται κατά εκατομμύρια κυβικά στην θάλασσα).
Αρκεί η πολιτεία να μην εμποδίζει τις εξαγωγές νωπών προϊόντων με εμπορικές πτήσεις, αρνούμενη να διευκολύνει την λειτουργία του αεροδρομίου Τρίπολης.
Αρκεί η πολιτεία να στέλνει τους Γεωπόνους στα χωράφια και τα εργοστάσια την ώρα που η παραγωγή το απαιτεί και για όσον χρονικό διάστημα απαιτείται.
Αρκεί το κράτος να μην γίνεται εμπόδιο στην προσπάθεια των των δημιουργικών παραγωγών και των προοδευτικών βιομηχάνων.
Η επιβάρυνση του κόστους παραγωγής με υψηλά ασφάλιστρα, υψηλή τιμή πετρελαίου, υψηλότερη φορολογία, υψηλότερο κόστος δανεισμού και επιμήκυνση του χρόνου εξόφλησης των υποχρεώσεων της πολιτείας, υπήρξε η χαριστική βολή για τους παραγωγούς. Γεωργικές βιομηχανίες, υγιείς χυμοποιίες, σύγχρονα συσκευαστήρια, προσφάτως κατασκευασμένες μονάδες εμφιάλωσης οίνου, βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Το ίδιο και οι μεμονωμένοι παραγωγοί ελαιολάδου, που βλέπουν τις τιμές διάθεσης να κατεβαίνουν ενώ το κόστος παραγωγής ανεβαίνει και η ζήτηση του προϊόντος τους περιορίζεται.
Και όμως, υπάρχει μέλλον για τους αγρότες και την αγροτική παραγωγή στην Αργολίδα. Σίγουρα ναι.
Αρκεί η πολιτεία να μην προκηρύσσει προγράμματα απονίτρωσης από τα οποία εξαιρεί τις εκτάσεις και τις καλλιέργειες που τα έχουν ανάγκη.
Αρκεί η πολιτεία να μην καθυστερεί την δημιουργία υποδομών για επάρκεια ποσότητας και ποιότητας νερού (που σημειωτέων χύνεται κατά εκατομμύρια κυβικά στην θάλασσα).
Αρκεί η πολιτεία να μην εμποδίζει τις εξαγωγές νωπών προϊόντων με εμπορικές πτήσεις, αρνούμενη να διευκολύνει την λειτουργία του αεροδρομίου Τρίπολης.
Αρκεί η πολιτεία να στέλνει τους Γεωπόνους στα χωράφια και τα εργοστάσια την ώρα που η παραγωγή το απαιτεί και για όσον χρονικό διάστημα απαιτείται.
Αρκεί το κράτος να μην γίνεται εμπόδιο στην προσπάθεια των των δημιουργικών παραγωγών και των προοδευτικών βιομηχάνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου