Ένα πεδίο υπεροχής που αγκατέλειψαν η Ν.Δ. και ο ΛΑ.Ο.Σ.

Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Η Νέα Δημοκρατία, μέχρι το 2010 είχε αναδείξει ως ιδεολογία της την διαχείριση της εξουσίας και την δουλικότητα προς τον εκάστοτε Αρχηγό και την περί αυτόν ομάδα.
Η άνοδος του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία σηματοδότησε την αναζήτηση μιας νέας ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας. 
Ο Σαμαράς δήλωσε ότι «πρέπει να ξαναθυμηθούμε την ιδεολογία μας, να ξαναμιλήσουμε για την πατρίδα» και τόνισε ότι "μέχρι τον Σεπτέμβριο, ο βηματισμός μας θα γίνει πιο γρήγορος".
Όμως, ο μηχανισμός και η βάση του κόμματος «δεν είχαν την ικανότητα ή την βούληση να μετατρέψουν την οδηγία του Αρχηγού σε άξονα πολιτικού αγώνος».
Τελικώς, ο Σαμαράς έκανε στρποφή και μετετράπει σε υποστηρικτή του μνημονιακού "λόμπυ". Αυτό όμως του κόστισε την αποκοπή μιας σημαντικής μερίδας της κομματικής και στελεχικής βάσης, ίσως την δυναμικότερη, και κυρίως τους πιο καλούς -μέχρι τότε- υποστηρικτές του.

Η εκλογική βάση του ΛΑ.Ο.Σ, με την σειρά της, αποζητούσε διψασμένα και απελπισμένα την κομματική εντολή και καθοδήγηση για Εθνική και Κοινωνική δράση. Όμως, το κόμμα και η Κοινοβουλευτική του Ομάδα δεν θέλησαν να παραλάβουν και να μετατρέψουν το αίτημα της βάσης για αγώνα μέσα στην κοινωνία, σε προνομιακό πεδίο δράσης.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης αρκέσθηκε στην επίδειξη "υπεύθυνης και σοβαρής στάσης", όπως αποκαλούσε την άρνησή του να ενεργοποιήσει τους χιλιάδες μαχητές του πατριωτικού ΛΑΟΣ.
Η πλειοψηφία των πολιτικών στελεχών του Καρατζαφέρη, αγωνιστές με περγαμηνές από το παρελθόν, ξέχασαν ότι «εκεί που έφτασαν, οι ίδιοι και το κόμμα τους, έφτασαν χάρις εις τους αγώνες της βάσης». Μιας βάσης που, μετά την είσοδό τους στην Βουλή, την απονεύρωσαν και την περιόρισαν σε ρόλο χειροκροτητή του Αρχηγού και των περί αυτόν.
Ήταν μοιραίο λοιπόν, αφού το μικρό κόμμα, δεν αξιοποίησε το συγκριτικό του πλεονέκτημα, και -αντιθέτως-, αφαίρεσε από τον κόσμο του το όραμα και τον εχθρό, να υποκύψει στην αναμενόμενη επίθεση της Νέας Δημοκρατίας και να βρεθεί εκτός Βουλής.
Ο Μενέλαος Γκίβαλος (αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών), σε παλαιότερο άρθρο του στο "ΠΑΡΟΝ" έγραφε τα εξής, αναφερόμενος στο ΛΑ.Ο.Σ.
«Ο ΛΑ.Ο.Σ, ενώ ξεκίνησε στην λογική μιας συνεκτικής ταυτότητας σε συντηρητικό -εθνικιστικό πλαίσιο (το οποίο διανθίστηκε και με ακραία αντιμπεριαλιστικά συνθήματα), στην συνέχεια ακολούθησε μια σειρά πολιτικών ακροβασιών, με αποτέλεσμα στη σημερινή φάση να επιδιώκει εναγωνίως την σύνδεσή του με την -εκάστοτε- κυβερνητική εξουσία, αποδεσμευόμενος από τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές «δουλείες». Και συνεχίζει αναφερόμενος σε μια επικρατούσα κοινοβουλευτική λογική.
«Για τα κόμματα της διακυβέρνησης ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και την άσκηση της διαχείρισης, αποτελεί η απόρριψη ή η περιθωριοποίηση των ιδεολογικοπολιτικών δεσμεύσεων: Ζητούνται στην πράξη κόμματα «χωρίς ιδεολογία», που καλούνται να εφαρμόσουν στην πράξη τον σύγχρονο τύπο «κοινωνικού συμβολαίου», δηλαδή το ΜΝΗΜΟΝΙΟ που καθορίζεται και υπογράφεται από το Δ.Ν.Τ. και τους μηχανισμούς της αγοράς.

Αν όμως κάτι τέτοιο ισχύει για τους λοβοτομημένους οπαδούς του μεσαίου χώρου, σίγουρα αυτό δεν ήταν το πιστεύω των ανθρώπων που πάλευαν στα «πέτρινα χρόνια» της μεταπολίτευσης για να κρατήσουν ζωντανές και καθαρές τις έννοιες του Έθνους και της Αξιοκρατίας. Των αγωνιστών που πλήρωσαν, με υψηλό κόστος, την μαχητική τους αντίθεση προς την παράδοση της κοινωνίας στην αριστερά, από την ακολουθούμενη πολιτική της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Πριν λοιπόν η ασθένεια του πολιτικού και ιδεολογικού Αλτσχάϊμερ, από την οποία έχουν προσβληθεί ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Νέα Δημοκρατία, σβήσει και τα τελευταία φώτα ορθής πολιτικής σκέψης, ας θυμηθούμε ότι υπάρχει και μια άλλη στρατηγική νίκης.
Μια στρατηγική που στοχεύει στην ενεργοποίηση του Λαού μέσα από την βασική αρχή που, συνθηματολογικά περιγράφεται με τέσσερις λέξεις:
«Η Πίστη είναι Δύναμη».