Να πως κατάφεραν την αυτοαιχμαλωσία των Ελλήνων

Θα ήθελα να αφιερώσω τον ακόλουθο αγγλικό μύθο τόσο στους εραστές των ευρωπαϊκών πακέτων όσο και στου υπέρμαχους της πολιτικής βολικής «θέσης» ότι «χρέος της Ελλάδος δεν είναι η αναμέτρηση στα εξοπλιστικά προγράμματα, αλλά η κατοχύρωση της ασφάλειάς της με συνεκτικότερους δεσμούς με την Ευρώπη».
Κάποτε σε ένα μακρινό χωριό, υπήρχε ένα απόκρημνο φαράγγι στην πλευρά του οποίου βρισκόταν μια απρόσιτη σπηλιά, όπου είχε καταφύγει μια αγέλη με άγρια άλογα. Οι καλύτεροι κυνηγοί του χωριού είχαν επανειλημμένα  προσπαθήσει, χωρίς επιτυχία, να τα πιάσουν, μέχρι που μια μέρα εμφανίστηκε στο χωρίο ένας καλοντυμένος ξένος ο οποίος ζήτησε να του δείξουν το μέρος που βρίσκονταν τα αγρίμια.
Με ειρωνικά χαμόγελα, οι χωρικοί του έδειξαν το φαράγγι και δυο εβδομάδες αργότερα ο ξένος επέστρεψε στο χωριό ακολουθούμενος από τα κάποτε ατίθασα ζώα. Έκπληκτοι, οι χωρικοί τον ρώτησαν πως τα κατάφερε εκεί που οι σκληραγωγημένοι ορεσίβιοι είχαν αποτύχει.
«Ήταν απλό», τους εξήγησε ο ξένος. «Την πρώτη ημέρα άφησα στο μικρό ξέφωτο δίπλα στο φαράγγι λίγο τριφύλλι. Για μια δυο μέρες τα ζώα παρέμεναν μακριά. Την τρίτη ημέρα, τα ποιο νέα από αυτά πλησίασαν, έφαγαν λίγο και βιαστικά ξανάτρεξαν πίσω στην σπηλιά».
«Σε δυο τρεις μέρες», συνέχισε ο ξένος, «ακολούθησαν δειλά και τα υπόλοιπα, που βολεύτηκαν με αυτή την αναπάντεχη προσφορά άκοπης τροφής. Τότε άρχισα να υψώνω φράχτη γύρω στο ξέφωτο, αφήνοντας μια πόρτα ανοιχτή για να μπαινοβγαίνουν ανενόχλητα τα ζώα. Στο τέλος, μια μέρα, που τα ζώα έτρωγαν αμέριμνα, απλά έκλεισα την πόρτα του φράχτη, σταμάτησα την προσφορά φαγητού και ορίστε να ανυπόταχτα ζώα σας που περιμένουν υπάκουα να τα ταΐσω».
«Μπορώ», κατέληξε με καλοσυνάτο χαμόγελο ο ξένος, «να υποτάξω και το ποιο υπερήφανο ζώο, αρκεί να το κάνω να εξαρτάται από μένα για την τροφή και την προστασία του».
ΥΓ: Η εθνικότητα του ξένου δεν είναι απολύτως γνωστή. Το φαράγγι όμως πρέπει μάλλον να βρίσκεται στην τραχιά απόληξη της Χερσονήσου του Αίμου.

Δημ. Ε. Κομνηνός -Μελίσσια

(Δημοσιεύθηκε στο ΠΑΡΟΝ)