Ο πρώτος νεκρός Έλληνας στρατιώτης, του 1940

Στο ύψωμα Καρδάρι στα ηπειρώτικα βουνά, στο φυλάκιο 21 (Γκόλιο), βρίσκονταν ο στρατιώτης Βασίλης Τσιαβαλιάρης από το χωριό Πιαλεία Τρικάλων. Ήταν 28 χρονών και είχε τρία παιδιά, τους Νικόλαο, Γεώργιο και Αλεξάνδρα, και η γυναίκα του ονομαζόταν Ελένη.
Το κρύο ήταν τσουχτερό. Κάθονταν μέσα, μιας και είχαν ενημερωθεί από την Αθήνα ότι επίκειται επίθεση. Ήταν σκοπευτής πολυβόλου του 5ου λόχου Πυρσόγιαννης του 51ου Συντάγματος. Οι εντολές ήταν ρητές, έπρεπε όλοι να ήταν σε επιφυλακή για την επίθεση. Οι Ιταλοί είχαν εισβάλει από την Αλβανία όπως είχαν κάνει 2.140 χρόνια πριν οι πρόγονοί τους οι Ρωμαίοι στην Ιλλυρία (σημερινή κεντρική και βόρεια Αλβανία) και στην Χαονία (βόρεια Ήπειρος), για να κατακτήσουν την Ελλάδα. Αυτήν την φορά όμως, στα σύνορα υπήρχαν άγρυπνοι φρουροί, οι στρατιώτες μας.
Ο Βασίλης μαζί με τους άλλους περίμενε μέσα στα σκοτάδια την επίθεση. Οι σκοποί διαδέχονταν ο ένας τον άλλον. Στο φυλάκιο ο Τσαβαλιάρης είχε πάει εθελοντικά, όταν ένας αξιωματικός ρώτησε τους οπλίτες, ποιος θέλει να πάει στα σύνορα απόψε, ήταν ο πρώτος που πετάχτηκε και ζήτησε να πάει.
Την ησυχία της νύχτας διατάρασσε πού και πού κανένα άγριο ζώο. Κάποια στιγμή έφτασε η σειρά του Τσιαβαλιάρη να μπει σκοπός. Ξαφνικά, μέσα στη σιγαλιά της νύχτας άκουσε έναν θόρυβο μπροστά του. Προέταξε το όπλο του με την ξιφολόγχη και φώναξε δυνατά: Αλτ! Τις ει; Τότε ένας όλμος έσκασε δίπλα του, πετάγοντας χώμα, πέτρες και θραύσματα. Ήταν 5 τα ξημερώματα, μία ώρα πριν από την ώρα που έλεγε το τελεσίγραφο του Ιταλού πρέσβη. Ένα θραύσμα βρήκε τον άτυχο Τσιαβαλιάρη πάνω από το μάτι, σωριάζοντάς τον στην κρύα γη της Ηπείρου. Οι στρατιώτες που ήταν κοντά, ακούγοντας την έκρηξη και τα πυκνά πυρά που έριχναν οι Ιταλοί, έτρεξαν προς την μεριά του Βασίλη. Ψάχνοντας μέσα στα σκοτάδια είδαν στο έδαφος τη σιλουέτα του που διαγραφόταν. Το αίμα είχε πλημμυρίσει το κεφάλι του και η τελευταία κουβέντα που με δυσκολία κατάφερε να ψελίσει, ήταν «πάνε τα παιδούλια μου» και να τα προσέχουν. Ξεψύχησε μέσα στα χέρια των συμπολεμιστών του Θεσσαλών. Δεν υπήρχε όμως χρόνος για δάκρυα. Οι στρατιώτες μας ανταπάντησαν με σφοδρά πυρά χτυπώντας τους Ιταλούς.
Αν και δεν πρόλαβε να πολεμήσει για την πατρίδα και την οικογένειά του που τόσο αγαπούσε, έπεσε την ώρα του καθήκοντος. Ακριβώς όπως ένας άλλος Θεσσαλός χιλιάδες χρόνια πίσω στις ακτές της Τροίας, ο Πρωτεσίλαος (ο πρώτος του λαού), σκοτώθηκε πρώτος μόλις αποβιβάστηκε από το πλοίο του στην ακτή, από ένα εχθρικό βέλος. Αλλά με τον θάνατό του έδωσε το έναυσμα στους υπόλοιπους να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για να εκδικηθούν τον θάνατό του.
Αίας ο Τελαμώνιος
Τ. Ο. Καβάλας
ΠΗΓΗ: xryshaygh.com