Καλές οι Ευχές, αλλά….



Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Είναι οι ημέρες των ευχών. Όπου σταθείς και όπου βρεθείς, ευχές ακούς. Ευχές που όμως, τείνουν να ξεχνούν την αφορμή απ’ όπου ξεκινούν. Την γέννηση του Θεανθρώπου. Την γέννηση της Ελπίδας!
Όμως, δεν ακούμε πια, το γνωστό στους παλαιότερους «Καλά Χριστούγεννα». Ακούμε, σκέτα «Χρόνια Πολλά».
Δεν ακούμε πια το παλιό «Ευτυχές το νέον έτος». Ακούμε την ευχή για «Καλές Δουλειές». Ακόμη και το κλασσικό «Καλές Γιορτές» τείνει να αντικατασταθεί με το «Υγεία Πάνω απ’ όλα».

Ξεχάσαμε τις παλιές ευχές. Όπως άλλωστε και τις παλιές συνήθειες και τις παλιές αξίες. Κρατήσαμε μόνον «την φολκλορική τους διάσταση». Τις κάναμε τυπικές συνήθειες χωρίς ούτε καν ψήγματα ψυχής και πίστης.

Υποσυνείδητα, αντιδρώντας στην προσπάθεια ενός αόρατου συστήματος που μας οδηγεί στην Λεωφόρο της ομογενοποιημένης και βιονικής παγκοσμιοποίησης, επιλέγουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια πόθους και φόβους, υπό μορφή ευχών. Ευχών για μακροβιότητα, για υγεία και εργασία.
Ευχών που όμως, αν και η πραγματοποίησή τους εξαρτάται από εμάς, δεν κάνουμε τίποτα για να ευοδωθούν.

Μαξιλαράκια από λίπη και φραγμένες αρτηρίες ή πνευμόνια, είναι η ανταμοιβή μας για την λαιμαργία και το κάπνισμα που «δεν μπορούμε να κόψουμε».

Ανεργία και περιθωριοποίηση είναι η ανταμοιβή μας για τον ελιτισμό και τον σουσουδισμό που μας διακρίνει στην επιλογή της όποιας σταδιοδρομίας.
Οσφυοκαμψία και αυτολογοκρισία είναι η ανταμοιβή μας στην προσπάθεια που κάνουμε να είμαστε αρεστοί σ’ αυτούς που από εμάς (κι όχι μόνον) ορίζονται να κυβερνούν «για το καλό μας». Αντί για προγραμματισμό και καθημερινή επίμονη προσπάθεια, έχουμε καταφύγει στις ευχές (άντε και κάποιοι από εμάς στον τζόγο).

Δεν ακούμε, τα μηνύματα της φύσης και τα συμπεράσματα της Ιστορίας που μας φωνάζουν. «Αφήστε τις ευχές και προσπαθήστε. Αλλιώς, από τις ευχές, πολύ γρήγορα, θα περάσετε στις προσευχές».

Έχουμε, απλά, εγκαταλείψει τον αγώνα.
Ίσως γιατί …γνωρίζουμε πως «το αποτέλεσμα φτιάχνεται στην παράγκα».