Οι αναμνήσεις … ξαναγύρισαν στο σχολείο Μαλτέζου για τα «πρωτάκια» του 1964

Γράφει ο Γιάννης Γαλανόπουλος

Ήταν Παρασκευή 23 Μαΐου, περίπου στις 8 το βράδυ, όταν χτύπησε το κουδούνι στο σχολείο Μαλτέζου, στο Άργος. Χτύπησε πέντε φορές, όσες και οι δεκαετίες από τότε που βρεθήκαμε για πρώτη φορά, σε τούτο το σχολείο. Πριν από δύο περίπου μήνες, μια φωτογραφία στο διαδίκτυο μας έδωσε το «ερέθισμα» και ..πήραμε μπρός.
Η τριμελής επιτροπή (Νατάσα, Γιάννης, Δημήτρης) έγινε ..πενταμελής με Κώστα και Χρήστο από Αθήνα, και σήμανε «συναγερμός». Βρέθηκε η λίστα του σχολείου, έπεσαν τα σχετικά τηλέφωνα, γενικώς κινητοποιήθηκε ..το σύμπαν.

Και βέβαια βρέθηκαν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των παιδικών μας χρόνων. Αυτοί που μας πρόσφεραν, απλόχερα, το «ευ ζην».
Και οι περισσότεροι δώσαμε το παρόν στο ραντεβού της Παρασκευής. Με ..σφιγμένο λίγο το στομάχι από την αγωνία, τη συγκίνηση να μην ..κρύβεται, αγκαλιές και φιλιά μετά την ..αναγνώριση. Τόσα χρόνια μετά, όλο και κάποιες εμφανισιακές αλλαγές υπήρχαν, αλλά η νεανική διάθεση.. ίδια.
Η Νατάσα Μαυράκη είχε την ευθύνη της παρουσίασης, ο Κώστας Λειβαδίτης την ..ηλεκτρονική ταυτοποίηση (μέσω γιγαντοοθόνης..) ενώ ο Χρήστος Ράπτης απέδειξε ότι μπορεί να σταδιοδρομήσει και ως ..κομφερανσιέ.
Λίγα λόγια από τον καθένας μας ήταν απαραίτητα, ενώ μας υποδέχθηκε με το δικό του γλαφυρό τρόπο ο κ. Διογένης, αλλά και η κ. Δέσποινα, σημερινή διευθύντρια του σχολείου. Ξεχωριστή στιγμή η απονομή τιμητικών πλακετών στους ανθρώπους που μας έμαθαν τα πρώτα γράμματα. Στην κ. Χριστίνα Μαλτέζου (Α), στην κ. Κατίνα Παπαδοπούλου (Β), στην κ. Μαρία Δαγρέ (Γ), στον κ. Γιώργο Καρούτζο (Δ) στον κ. Διογένη (Ε), στον κ. Γιώργο Νάσαινα (Στ), ενώ την πλακέτα του αείμνηστου Δημήτρη Μαλτέζου παρέλαβε η κόρη του Δέσποινα.
Ήταν το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε, ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από καρδιάς για όσα εκείνοι μας έδωσαν, «οπλίζοντάς»  μας κατάλληλα, για το υπόλοιπο της εκπαίδευσης.
Η ενός λεπτού σιγή ήταν ο αναγκαίος φόρος τιμής για τους έξι συμμαθητές που έχουν «φύγει» και για το δάσκαλο Δημ. Μαλτέζο. Τους νοιώθαμε όλους δίπλα μας και πιστεύω ότι από εκεί ψηλά θα χάρηκαν για το καθυστερημένο αυτό ραντεβού.
Η συγκίνηση φανερή στα πρόσωπα όλων μας και δεν μας πείραξε καθόλου, αν ξέφυγαν και κάποια δάκρυα.. Ήρθε σε λίγο το κρασάκι -προσφορά του συμμαθητή Κυριάκου Κορονιώτη και μαζί με τα μεζεδάκια αποφόρτισαν λίγο την ατμόσφαιρα. Για να ακολουθήσει πολύωρη κουβέντα για τα χρόνια εκείνα τα όμορφα, τις ..σκανδαλιές, τα παιχνίδια, τα σχολικά ..φλερτάκια κλπ. Φυσικά και για το σήμερα, τι κάνουμε που είμαστε, οικογενειακή κατάσταση κλπ..
Μεταξύ «τυρού και αχλαδίου» ειπώθηκαν πολλά, ακόμη και για παιδικούς ανομολόγητους έρωτες, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω περισσότερα, λόγω και ..προσωπικών δεδομένων.
Ποιοι βρεθήκαμε λοιπόν το βράδυ της Παρασκευής στο πρώτο μας σχολείο και ..αναστατώσαμε τους γείτονες και τις …καρδιές μας.

Με αλφαβητική σειρά (πρώτα τα κορίτσια..)

Αντωνάκου Σταυρούλα, Γκουμάκη Μαρία, Γυφτοπούλου Φώφη, Κατσαρού Όλγα, Καχριμάνη Βασιλική, Κοντογιάννη Ευαγγελία, Κόλλια Κατερίνα, Κούρου Αντωνία, Μαυράκη Νατάσα, Μητράκου Κατερίνα, Μπουγιαμά Ντίνα, Παπαζήση Ρένα, Παναγιώτου Καίτη, Πολιτάκη Λένα, Μαριάνθη Σαλαπάτα, Κρίνα Μακρή, Ψυχογιού Δήμητρα, Δοντά Μαρία, Σιουρούνη Ελένη, Νάντη Πηνελόπη, Θεοδοσία Κωστοπούλου.

Από τα αγόρια το παρών έδωσαν:

Αλεξανδρόπουλος Γιώργος, Γραμματικός Χρήστος, Γαλανόπουλος Γιάννης, Ζαμπιάκος Δημ, Ζερβός Βαγγέλης, Δημήτρης Καλαμβοκίδης, Καχριμάνης Γιώργος, Κονομάρας Δημήτρης, Κορούλης Γιώργος, Κορονιώτης Γιώργος, Λειβαδίτης Κώστας, Μακρής Κώστας, Θάνος Μακρυγιάννης, Μαρίκος Νίκος, Μητρόπαπας Νίκος, Μιχαλάκης Δημοσθένης, Μπόμπος Αγγελής, Κουρούσης Μπάμπης, Ουλής Δημήτρης, Παπαγεωργίου Βαγγέλης, Ράπτης Χρήστος, Μαλουκότσης Άρης, Μητροσύλης Χρήστος, Συγριμής Χρήστος, Χειβιδόπουλος Στέλιος, Ψυχογιός Γιώργος.

(Στους ..αδικαιολογήτως απόντες την ..χαρίσαμε για πρώτη φορά, αλλά δεν θα επαναληφθεί)

Η αυλαία της συνάντησης έπεσε κατά τις 2.30 το πρωί. Και ήταν σαν χθες που οι γονείς μας είχαν πάρει από το χεράκι για να μας γράψουν στην πρώτη τάξη. 50 χρόνια, μια ζωή ολόκληρη, με πίκρες και χαρές, με εκείνα τα ..πιτσιρίκια να έχουν κάνει μια μεγάλη διαδρομή στη ζωή, με παιδιά και (κάποιοι) με εγγόνια.
Η διάθεση στην ψυχή όμως παραμένει και σήμερα παιδική, όπως κατάλαβα μιλώντας με τους παλιούς συμμαθητές και συμμαθήτριες. Όπως ήταν η καρδιά μας εκείνη την πρώτη μέρα του 1964.
«Να μας έχει ο Θεός καλά, πάντα να ανταμώνουμε…..» όπως λέει και ο ποιητής.