Άρθρο της Λίζας –Γαρουφαλιάς Λαλούση
Την αξία του κινηματογράφου ως έβδομη τέχνη, όλοι, σχεδόν την
γνωρίζουμε. Την ένταξή του, όμως, στα σχολεία και ιδιαίτερα στον χώρο της
προσχολικής εκπαίδευσης, στον οποίο εργάζομαι, θεωρώ ότι δεν την έχουμε ακόμα
καλλιεργήσει.
Τα οφέλη από μια τέτοια προσπάθεια είναι σημαντικά τόσο για τους
εκπαιδευτικούς όσο και για τα παιδιά. Παιδιά και ενήλικες εξοικειώνονται με τις
εικόνες, τον ήχο, την μουσική, την σύνθεση αυτών των στοιχείων.
Μια
καινοτόμος δράση είναι να δημιουργούν οι ίδιοι οι μαθητές ταινίες εκπαιδευτικού
περιεχομένου. Ξεφεύγουν κατά αυτό τον τρόπο από τον ρόλο του
θεατή και κατακτούν τον ρόλο του «δημιουργού», του «καλλιτέχνη». Είτε γράφοντας
και διαλέγοντας το σενάριο τα ίδια τα παιδιά είτε με την καθοδήγηση των
εκπαιδευτικών. Ένα τέτοιου είδους εγχείρημα αφενός διαπλάθει και αναπτύσσει τις
προσωπικές δεξιότητες του παιδιού, αφετέρου είναι ένα βήμα –άνοιγμα προς την
κοινωνία.
Ο Θεόδωρος Θωμαδάκης,
υπεύθυνος του κινηματογραφικού εργαστηρίου Χανίων, τόλμησε να χρησιμοποιήσει
την «γλώσσα του κινηματογράφου» στην προσχολική και σχολική εκπαίδευση με
επιτυχία. Ασχολείται ενεργά έχοντας δημιουργήσει ντοκυμαντέρ, animation,
ταινίες μικρού μήκους σε νηπιαγωγεία και δημοτικά. Μας αναφέρει σχετικά: «Ο κινηματογράφος είναι η τέχνη της
συμμετοχικότητας και της συνεργασίας. Τα παιδιά πρέπει πρώτα από όλα να μάθουν
να συνεργάζονται. Tα περισσότερα παιδιά δεν μπορούν να περιγράψουν τον χώρο
τους με λεπτομέρειες. Με τον κινηματογράφο αρχίζουν να κοιτάζουν γύρω τους, να
παρατηρούν και να προσέχουν τον χώρο. Δεν μπορούν να αφηγηθούν μια ιστορία με
λεπτομέρειες, να μπορεί δηλαδή να αντιληφθεί ο ακροατής ακριβώς τι έγινε στο
γεγονός που περιγράφουν. Ο κινηματογράφος λοιπόν τους μαθαίνει να αφηγούνται
παραστατικά γεγονότα και ιστορίες της ζωής τους.»
Με την βοήθεια, λοιπόν, των κινηματογραφιστών και την συνεχή εκπαίδευση
των νηπιαγωγών μπορούμε να κάνουμε
πραγματικότητα αυτή την καινούργια προοπτική δημιουργίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου