Στρατιωτική ήττα της Ουκρανίας στο Νότιο θύλακα με 3.500 άνδρες νεκρούς ή αιχμάλωτους

Όταν ο Ποροσένκο ξεκίνησε την στρατιωτική δράση,  την 1η Αυγούστου 2014, το έκανε γιατί ήθελε να έχει τον έλεγχο των συνόρων με τη Ρωσία, επειδή η τελευταία υποτίθεται ότι στέλνει μεγάλη ποσότητα στρατιωτικού εξοπλισμού και ανδρών για την υποστήριξη των μαχητών της Ντονμπάς (Donbass). Το ζήτημα ήταν συνεπώς στρατηγικό.

Αυτή η επιχείρηση ήρθε τώρα στο τέλος της και πρόκειται για αιματηρή αποτυχία, όπως το αναγνωρίζει εμμέσως ο Ποροσένκο, καθώς ζητά έρευνα για να πληροφορηθεί το γιατί. Ο απολογισμός δίνει το μέτρο της πανωλεθρίας.

5.500 άνδρες που ανήκαν σε διάφορες ταξιαρχίες, ελίτ του ουκρανικού στρατού, ρίχτηκαν στη φωτιά. 600 στρατιώτες από αυτούς κατέφυγαν στη Ρωσία. Περίπου χίλιοι κατάφεραν και  ξέφυγαν μαχόμενοι, από τον κλοιό όπου εγκλωβίσθηκαν. 

Αποτέλεσμα, περίπου 3000 - 3500 παρέμειναν εκεί και σχεδόν όλος ο στρατιωτικός εξοπλισμός της επιχείρησης εγκαταλείφθηκε επί τόπου, μετά την ήττα. Ποιες είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας ανθρώπινης και στρατιωτικής καταστροφής για ένα τακτικό στρατό;

Για να επανακτήσει τον έλεγχο των ρωσο-ουκρανικών συνόρων στην Ντονμπάς, η Ουκρανία έστειλε τους καλύτερους στρατιώτες της και πολλά όπλα σε αυτό το Νότιο θύλακα, που βρίσκεται νότια της Krasnodon, ανατολικά της Krasnyi Λουτς και βόρεια της Snezhnoe.

Σύμφωνα με  ανώνυμη πηγή στο ουκρανικό υπουργείο Άμυνας, η καταστροφή είναι ολοκληρωτική.

Από τις 72η, 24η και 51η μηχανοκίνητες ταξιαρχίες, τη 79η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία και το 3ο Τάγμα Ειδικών Δυνάμεων GUR, δεν έμεινε σχεδόν τίποτα και οι πιθανότητες ότι οι τραυματίες έχουν συλληφθεί αιχμάλωτοι από τους μαχητές είναι σχεδόν μηδενικές, όπως και οι πιθανότητες να βρεθούν επιζώντες.

Κατά τις τελευταίες δύο εβδομάδες, μόνο 4 ομάδες των 7-18 ατόμων κατέφεραν να διαφύγουν.

Από αυτά τα στρατεύματα, που ήταν περίπου αρχικά  περίπου 5.500 στρατιωτικοί έχουν επέζησαν:

   *   στη 72η Ταξιαρχία: 467 ζωντανοί

   *   στη 24η Ταξιαρχία: 473 ζωντανοί

   *   στη 51η Ταξιαρχία, η οποία έχει χάσει σχεδόν τα πάντα: 136 ζωντανοί

   *   στη  79η, η οποία υπέστη τις μεγαλύτερες απώλειες: 369 ζωντανοί

   *   στο 3ο σύνταγμα GUR έμεινε μόνο ένα τάγμα.

Πρόκειται για ήττα όχι μόνο πολιτική, αλλά κυρίως στρατιωτική, πρωτοφανές για ένα τακτικό στρατό, στην Ευρώπη, σε κατάσταση «μη-πόλεμος».

Κάποια ερωτήματα τίθενται βασανιστικά:

** Τι πρέπει θα κάνουν με τους επιζώντες στρατιώτες;

** Τι να κάνουν με το στρατιωτικό εξοπλισμό που άφησαν πίσω;

** Ποια θα είναι η πολιτική αντίδραση;

Από την αρχή, το ουκρανικό υπουργείο είχε ανακοινώσει όλους τους 3.500 ως αγνοούμενους ή νεκρούς.

Όμως, άνδρες της 72ης, όπως και αυτοί της 79ης ταξιαρχίας που είχαν καταφύγει στη Ρωσία, επέστρεψαν στη χώρα. Να θυμίσουμε ότι ήταν ελεύθεροι να κινηθούν στη Ρωσία, ότι τους έθρεψαν και φρόντισαν για την επιστροφή τους με έξοδα του ρωσικού κράτους. Και το Κίεβο δεν ξέρει τώρα πώς να τους αντιμετωπίσει.

Αν και η Ουκρανία δεν είναι επίσημα σε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας, τη θεωρεί ως πραγματικό εχθρό της. Επομένως, οι στρατιώτες πέρασαν από το εχθρικό έδαφος πριν να επανέλθουν.

Τους στρατιώτες που επέστρεψαν τους φόρτωσαν σε φορτηγά και μετέφεραν, για ανάκριση, μακριά από την εμπόλεμη ζώνη για να μη μιλήσουν.

Η στάση της ιεραρχίας του ουκρανικού στρατού εξ αιτίας αυτού του βρώμικου πόλεμου έχει αλλάξει δραματικά.

Στην αρχή κάποιοι θεωρηθήκαν προδότες. Είναι όμως επιζήσαντες από αιματηρές μάχες που δεν μετατράπηκαν σε κρέας για τα κανόνια. Τι είναι λοιπόν; ήρωες ή προδότες;

Ποιος ξέρει;  Το χειρότερο, είναι ότι οι επιζήσαντες μπορούν να μιλήσουν και να διηγηθούν.

Η δυσαρέσκεια σε ολόκληρη τη χώρα αυξάνεται, γιατί οι μητέρες στρατιωτών δεν ξέρουν τι συνέβη στο γιο τους και οι γυναίκες δεν θέλουν να αφήσουν τους άνδρες να πάνε σε αυτόν τον πόλεμο που δεν τον καταλαβαίνουν.

Σύμφωνα με τους επιζώντες, η απώλεια του στρατιωτικού εξοπλισμού είναι τεράστια για το ουκρανικό στρατό, ο οποίος είχε πράγματι απλώσει τις δυνάμεις του για να περικυκλώσει τους μαχητές από όλες τις πλευρές αλλά τελικά βρέθηκε σφηνωμένος στα ρωσικά σύνορα στο νότο.

Ο ουκρανικός στρατός φέρεται να έχει χάσει το 90% του στρατιωτικού εξοπλισμού των 24ης και 79ης ταξιαρχίων και το 100% του στρατιωτικού εξοπλισμού από την 72η Ταξιαρχία.

Στο διάστημα από 21 Ιούλιου έως 5 Αύγουστου, που ανακτήθηκαν από το στρατό της Ντονμπάς (μερικές φορές σε αντάλλαγμα για την ελεύθερη έξοδο των στρατιωτών προς τη Ρωσία).

Μέσα σε λίγες ημέρες: 22 άρματα μάχης, 43 τεθωρακισμένα οχήματα, 12 εκτοξευτήρες ρουκετών Grad, οκτώ μηχανοκίνητα κανόνια και διάφορα συστήματα πυροβολικού έπεσαν στα χέρια των μαχητών.

Σίγουρα θα κατηγορήσουν σύντομα τη Ρωσία για την παροχή στρατιωτικού εξοπλισμού προς τους μαχητές, επειδή θα βρεθούν σε ζώνη μάχης «ρώσικα» όπλα, που χρησιμοποιούνται. Είναι αυτά που εγκαταλείφθηκαν από το ουκρανικό στρατό, αλλά αυτό… θα «ξεχάσουν» να το αναφέρουν.

Πολιτικό πλήγμα για το Κίεβο

Οι ήττες υπάρχουν σε καιρό πολέμου, αλλά αυτή είναι ιδιαίτερα καταστροφική. Θα γίνει όλο και πιο δύσκολο να κρύψουν τις ανθρώπινες απώλειες στο πληθυσμό, ιδιαιτέρα όταν τα αεροπλάνα φορτωμένα με σορούς έχουν γίνει αλυσίδα.

Για παράδειγμα, η Οδησσός, παρέλαβε στις 9 Αυγούστου, 3 αεροπλάνα γεμάτα με σορούς. Και αυτό είναι μόνο ένα μέρος των νεκρών στο Νότιο Θύλακα. 3 αεροπλάνα με τα σώματα των κατοίκων της πόλης, στην οποία είχε αναφερθεί μια μικρή απώλεια περίπου 4 ή 6 συνοριοφύλακων. Πώς να κρυφτούν τα γεγονότα; Δεν μπορούν πια και αρχίζουν να τίθενται ενοχλητικές ερωτήσεις στην ουκρανική κυβέρνηση.

Έτσι, ο S. Gorokhov αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας «Για την ειρήνη και τη σταθερότητα», δήλωσε στη Ράντα:

«Μετρήσαμε ότι μόνο για τις δύο πρώτες εβδομάδες του Ιουλίου, στα πλαίσια της αντι-τρομοκρατικής Επιχείρησης, έχασαν τη ζωή τους περίπου 2.500 στρατιώτες. Για την περίοδο αυτή, υπήρχαν περισσότεροι από 5.000 τραυματίες. Τα θύματα μεταξύ των αμάχων από τις στρατιωτικές ενέργειες μετριούνται σε χιλιάδες συμπολίτες μας. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς έχασαν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα των τραυμάτων τους. Έτσι, τα ενδιάμεσα στοιχεία των θυμάτων  της αντι-τρομοκρατικής Επιχείρησης ανέρχονται περισσότερα από 10.000 θύματα».

Τα τελευταία επίσημα στοιχεία που ανακοινώθηκαν από την Ουκρανία είναι τελείως παραπλανητικά: Μιλάνε για 568 στρατιώτες που σκοτώθηκαν από την έναρξη των εχθροπραξιών.

Η διαφορά είναι τέτοια έτσι ώστε δεν τους πιστεύει πλέον κανείς , ούτε καν οι Ουκρανοί μπλόγκερ.  Τα στοιχεία αυτά μεταδίδονται μόνο από τα επίσημα μέσα ενημέρωσης, και φυσικά από τις δυτικές πρεσβείες.

Και η κατάσταση γίνεται γκροτέσκο με τη δήλωση του Προέδρου Poroshenko να ερευνήσει για μια ήττα, της οποίας τα στοιχεία δεν είναι ακόμη δημοσίως γνωστά. Η Ουκρανία ενεπλάκη στο παράλογο κύκλο του ψεύδους.

Ο A. Paroubiy, Γραμματέας του Συμβούλιου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας, έχει ήδη υποβάλει την παραίτησή του, χωρίς βέβαια να δηλώσει δημοσίως τους λόγους, που δεν πρέπει να γνωστοποιούνται στο κοινό. Χρειάζεται ένα εξιλαστήριο θύμα, αλλά καλύτερα να μην είναι παρών ο υπεύθυνος την ώρα των λογαριασμών. Γιατί το γεγονός ότι είναι ο εγκέφαλος αυτής της καταστροφής είναι μια φήμη που κυκλοφορεί όλο και περισσότερο στους διάδρομους.

Είναι πρακτικά αδύνατο να πούμε ποιες είναι οι στρατιωτικές συνέπειες αυτής της αποτυχίας και αν οι μαχητές θα έχουν τη δύναμη η όχι να δημιουργήσουν μια σημαντική αντεπίθεση για να μετατοπιστεί το μέτωπο.

Όμως, οι πολιτικές συνέπειες είναι προφανείς.

Θα είναι δύσκολο για την Ουκρανία να συνεχίσει να κρύβει τις ανθρώπινες απώλειες, στρατιωτικών και αμάχων.

Και τα δυτικά ΜΜΕ, που κρατούν ευσεβή σιωπή σχετικά με αυτές τις απώλειες, σχεδόν όπως τα Ουκρανικά μέσα ενημέρωσης, θα πρέπει να αναθεωρήσουν τα δεδομένα τους.

Αλλά πώς θα χειριστούν οι πληροφορίες; Τι θα πούνε στις οικογένειες των θυμάτων; Στο όνομα ποιού πράγματος, ή μάλλον καλύτερα στο όνομα ποιού προσώπου πέθαναν όλοι αυτοί οι άνδρες; Τι θα κάνουν με αυτούς τους «προδότες ήρωες» που έσωσαν το πετσί τους στη Ρωσία και, στη συνέχεια, ήρθαν ήσυχα πίσω στην Ουκρανία; Πώς θα εξηγήσουν όλο αυτό το χαμένο στρατιωτικό εξοπλισμό που εγκαταλείφθηκε με μεγάλο πανικό από τις ταξιαρχίες ελίτ;

Δεν μπορούν να τα εξηγήσουν, και συνεπώς δεν μπορούν μιλήσουν για αυτά. Προφανώς ελπίζουν, με λίγη τύχη, όσα αποκρύπτονται και δεν αναφέρονται να θεωρηθούν πως… δεν υπάρχουν.