 |
| Γιάννης Κουριαννίδης |
Διάβασα το άρθρο «Απαιτείται ενότητα
και αγώνας», του αγαπητού φίλου και συναγωνιστή Γιώργου Γαλέου, τον οποίο τιμώ
τόσο για το παρελθόν όσο και για το «παρών» στην πολιτική δράση του στον
εθνικιστικό χώρο. Η επιλογή του να αγωνιστεί μέσα από τις τάξεις της Χρυσής Αυγής,
απ’ όσο τουλάχιστον μπορώ να εκτιμήσω από τη μακροχρόνια γνωριμία μας, δεν
πρέπει να έχει ιδιοτελή κίνητρα, ιδίως μάλιστα επειδή αυτή ξεκίνησε ενώ ήδη
είχε δρομολογηθεί η αθλιότητα του «συνταγματικού τόξου» εναντίον της.
Θα συμφωνήσω απολύτως με όσα αναφέρει
για τους τρόπους ποδηγετήσεως του εθνικιστικού κινήματος από το διεφθαρμένο
μεταπολιτευτικό σύστημα. Αλλά κανένα σύστημα δεν μας φταίει που ο Βορίδης και ο
Πλεύρης επέλεξαν την οδό της απωλείας για καθαρώς προσωπικούς λόγους φιλοδοξίας
και ατομικής ανελίξεως (αφήνω έξω τον γραφικό Άδωνι, αφού ποτέ του δεν δήλωσε
εθνικιστής και κακώς τον συγκαταλέγουν κάποιοι σ’ αυτούς). Εμείς, βεβαίως, που
πιστέψαμε σ’ αυτούς, φυσικά και έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Προσωπικώς παρεκινήθην από φίλους
και συναγωνιστές να συμμετάσχω στην προσπάθεια της Χ.Α., ήδη από το 2011. Δεν
το έπραξα, διότι διέβλεψα ότι
ο τρόπος
της πολιτικής συμπεριφοράς της εν λόγω οργανώσεως (και νυν κοινοβουλευτικού
κόμματος) θα οδηγούσε σε πολιτικά αδιέξοδα, τα οποία θα στιγμάτιζαν με οδυνηρό
τρόπο και τον εθνικιστικό χώρο, αλλά και το πατριωτικό κίνημα γενικότερα.
Ευχόμουν φυσικά να κάνω λάθος στην εκτίμησή μου και τα στελέχη της Χ.Α. να
αποδεικνύονταν υπεύθυνα απέναντι στις προκλήσεις των καιρών. Δυστυχώς, δεν
έπεσα έξω στις εκτιμήσεις μου...
Τα εκλογικά αποτελέσματα δεν έφεραν κανένα απολύτως
πολιτικό όφελος για τον εθνικιστικό χώρο. Οι ιδέες μας, αντί να αποτελέσουν
πρόκριμα για την καταξίωσή τους στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας,
αποκτώντας το συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στούς εκφραστές της εθνικής
ντροπής των μνημονίων και του ξεπουλήματος της χώρας στους διεθνείς
τοκογλύφους, έγιναν περίγελως και απαξιώθηκαν μέσα από πρακτικές που δεν
αρμόζουν όχι στο «κοινοβουλευτικό ήθος» αχρείων πολιτικάντηδων, αλλά στο ήθος
εθνικιστικών προτύπων ενός Συκουτρή, ενός Δραγούμη, ενός Σικελιανού ή, έστω,
στο ήθος ενός στρατιωτικού με έναν συγκεκριμένο αξιακό κώδικα και έναν κώδικα
συμπεριφοράς που υποτίθεται μάλιστα ότι είναι αποδεκτός από τη
«στρατιωτικοποιημένη» οργάνωση της Χ.Α.
Η παρουσία της Χ.Α. είναι μία στιγμή μέσα στην Ιστορία
του εθνικιστικού κινήματος. Και δεν πρέπει να επιτρέπουμε ποτέ σε μία στιγμή να
στιγματίζει το μέλλον και να απαξιώνει το παρελθόν του, με συμπεριφορές και
πρακτικές ξένες προς το αξιακό του σύστημα. Δυστυχώς, η ηγεσία της Χ.Α. σ’ αυτό
ακριβώς οδήγησε με την πρακτική της, δίνοντας το δικαίωμα στους προδότες και
τους κλέφτες να αποκτήσουν τα ερείσματα για να δικαιολογήσουν την άθλια
συμπεριφορά τους, την τελείως ξένη με τις αξίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν,
δηλαδή της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Το δάσος βλέπω και εκφράζω την
ανησυχία μου για το μέλλον του. Το δένδρο είναι η Χ.Α., της οποίας το πολιτικό
τέλος δεν πρέπει να το βλάψει.
Και αναφέρομαι στο πολιτικό της
τέλος, διότι οι εκλογικές της επιτυχίες
στηρίχθηκαν αποκλειστικώς στην απελπισία των Ελλήνων, που την εμπιστεύθηκαν
πιστεύοντας ότι κάτι μπορεί να κάνει για να ζωντανέψει και πάλι τη χαμένη τους
αξιοπρέπεια. Ατύχησαν! Διότι αποδείχθηκε ότι το πολιτικό αποτέλεσμα ήταν
μηδενικό. Ο Έλληνας παραμένει θυμωμένος. Πιο θυμωμένος απ’ ό,τι ήταν το 2012.
Και όταν δεν βλέπει αποτέλεσμα από εκεί που κάτι περίμενε, θα στραφεί αλλού.
Και ήδη το πολιτικό σύστημα στήνει τις άμυνές του.
Ορθώς αναφέρει ο Γ. Γαλέος τους
διαφόρους «Μπαλτάκους» που είτε εμφανίζει ως εφεδρείες είτε προσπαθεί να
ξαναζωντανέψει. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι μόνον αυτοί. Μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων
της Χ.Α. θα στραφεί προς το «Ποτάμι» του αχυρανθρώπου του Μπόμπολα και όποιου
άλλου απίθανου «σωτήρα» θα εμφανιστεί μέχρι τις εκλογές. Κι όλα αυτά, διότι το ποσοστό της Χ.Α. δεν συνίσταται από τα
άτομα κάποιου πολιτικού φορέα που «δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει καν τα ποσοστά
του Βασίλη Λεβέντη», αλλά και από εκατοντάδες χιλιάδες άλλους Έλληνες, που
ουδέποτε είχαν την παραμικρή σχέση με τον εθνικιστικό χώρο. Αυτούς τους Έλληνες ποτέ δεν θέλησε ή δεν
μπόρεσε ή δεν σκέφτηκε ή δεν σχεδίασε η ηγεσία της Χ.Α. να κάνει κοινωνούς των
ιδεών μας, ώστε να τους δεσμεύσει και με δεσμούς πνευματικούς και αξιακούς,
να δημιουργήσει ένα πραγματικό πατριωτικό κίνημα που θα ήταν αδύνατο να
αναχαιτιστεί από τους φαύλους και διεφθαρμένους εκπροσώπους της δημοκρατίας της
Μεταπολιτεύσεως. Ένα κίνημα, που φυσικά είναι αδύνατο να σφυρηλατηθεί απλώς με
τατουάζ, αρβύλες και βήμα σημειωτόν.
Πράγματι λοιπόν, «ενότητα και αγώνας» απαιτούνται, όχι όμως
για την συντήρηση κάποιων φυλλορροούντων ποσοστών, αλλά για την ανασυγκρότηση
των δυνάμεών μας και την απενοχοποίηση των ιδεών μας.
Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου