«Ελλάδα», μια άγνωστη λέξη

γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης

«Ετοιμάζομαι να πάω στον Καναδά, να δω τον γιό μου» μου έλεγε προσφάτως μια παλιά μου φίλη που είχε να δει το παλικάρι της σχεδόν δυο χρόνια.

«Αλλά αυτό που με τρελαίνει είναι ότι και να πάω εκεί, δεν θα τον βλέπω παρά για μια δυο ώρες μόνο, λίγο πριν τον ύπνο. Βλέπεις ότι επειδή δουλεύει σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα, το ωράριό του είναι πάνω από 16 ώρες την ημέρα. Ακόμη και τα Σαββατοκύριακα!».   

Η μάνα αυτή, ήταν υπερήφανη για τον γιό της, ένα πανέξυπνο και άξιο παλικάρι, που έβρισκε τη χαρά τής ζωής στην εργασία και την επιστημονική έρευνα. Ο Καναδάς, όπως και οι περισσότερες χώρες του κόσμου, δεν τους αφήνει τέτοιους ανθρώπους. Τους βάζει σε ένα εργαστήριο, εξασφαλίζοντάς τους τα προς το ζειν,  και τους αφήνει ήσυχους να εργάζονται (αφού πρώτα υπογράψουν ότι εάν ανακαλύψουν κάτι, αυτό θα ανήκει στο κράτος που τους φιλοξενεί και τους τρέφει).

Σαν την περίπτωση της καλής μου φίλης, υπάρχουν αμέτρητες στην πατρίδα μας. Όλο και περισσότεροι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν για κάποια άλλη χώρα, μιας και ο τόπος μας δεν τους χωρεί.

Αυτό όμως που εκπλήσσει, είναι το γεγονός ότι δεν εκνευρίζεται κανείς. Όλοι, μα όλοι, καμαρώνουν αυτά τα παιδιά και κανείς δεν βλέπει ότι αυτούς τους νέους, μας τους έχουν κλέψει, τους έχουμε χάσει τους περισσότερους για πάντα. Και ενώ ο πόνος της μάνας ανάμεικτος με προσδοκίες για διεθνή αναγνώριση και επίζηλους τίτλους που ενδεχομένως κατακτήσει το βλαστάρι της, είναι κάτι το προσωπικό και που άλλωστε δέν μας πέφτει και λόγος, όταν παρακολουθούμε να συμβαίνει τούτο σε εκατοντάδες χιλιάδες νέα παιδιά, έ τότε παύει αυτομάτως να είναι μόνο προσωπικό και γίνεται Εθνικό.

Εφιαλτικά Εθνικό.

Εκτός και αν δεχθούμε, ότι δεν υπάρχει πλέον το Έθνος των Ελλήνων.

     

Θέμος Γκουλιώνης

Οφθαλμίατρος

Ναύπλιον 2.6.15