Το παλιό καλό σχολειό

γράφει ο Τάκης Δάκογλου

Το παλιό καλό σχολείο. Ψηλοτάβανο με μεγάλα παράθυρα, βαμμένο μέχρι τα 2 μέτρα με ριπολίνη κρεμ ή φιστικί χρώματος και από εκεί και πάνω με ασβέστη και κόλλα σε άσπρο χρώμα.

Γεμάτο ξύλινα θρανία παλιού σχεδίου που ο καθ' ένας μας χάραζε το όνομά του και ότι άλλο ήθελε. Καθόμασταν δύο δύο, οι κοντοί μπροστά και οι ψιλοί με τους σκράπες, πίσω. Μία έδρα δασκάλου 8 Μ2, ένα τραπέζι και μία καρέκλα για τον δάσκαλο, ένας τεράστιος μαυροπίνακας που αργότερα έγινε πράσινος, η εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και εικόνες, δεκάδες εικόνες Ελλήνων Ηρώων της επανάστασης του 1821. Να μην χορταίνει το μάτι σου να βλέπει τους άνδρες και τις γυναίκες που μας λευτέρωσαν. Ωραία σχεδιασμένες με εκπληκτικές λεπτομέρειες στα πρόσωπα, στα ρούχα, στα όπλα. Μας μείνανε στο μυαλό μας. 

Οι Ήρωες μας. Και μετά ήρθαν οι άλλοι Ήρωες του 1940. Σκηνές πολέμου με πρωταγωνιστές Έλληνες Φαντάρους με εφ' όπλου λόγχη να κυνηγούν τους εχθρούς και Ελληνίδες χωριάτισσες φορτωμένες με κασόνια με πυρομαχικά να ανεβαίνουν την Πίνδο.
Και ο Δάσκαλος.
Ξεχάσαμε τον Έλληνα Δάσκαλο, τον φτωχά αμοιβόμενο αλλά με πλήρη συναίσθηση του καθήκοντός του να βγάλει από εκεί μέσα μορφωμένους ΕΛΛΗΝΕΣ.
Αυτά όλα τα χάσαμε σιγά-σιγά, ύπουλα και σταθερά από προδοσίες των κυβερνητών μας. Και φτάσαμε στο σημείο Ελληνόπουλα να καίνε την Σημαία.

Ορκιζόμαστε να επαναφέρουμε όλα όσα μας έκαναν ευτυχισμένους ως παιδιά και μας έκαναν πιο καλούς Έλληνες.