Ερμιονίδα: Ο χαμένος κρίκος

Στις 12 Μαΐου 2014 δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Saronic Magazine ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικό με την Τουριστική ταυτότητα της Ερμιονίδας, γραμμένο από το Αντώνη Αντωνόπουλο. Ένα άρθρο που αναφέρεται στην πολύπλευρη και διαχρονική σχέση της Ερμιονίδας με τα νησιά του Αργοσαρωνικού στο πέρασμα των αιώνων που -κατά τον συγγραφέα- πρέπει να αποτυπωθεί σε μια νέα τουριστική ταυτότητα της περιοχής.

Το ανασύρουμε και το δημοσιεύουμε, με αφορμή την πρόσφατη Ημερίδα για την Τουριστική Ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε στο ΑΚS του Πορτοχελίου.

Το άρθρο έχει τίτλο «Ερμιονίδα: Ο χαμένος κρίκος»

«Ξεφυλλίζοντας την ιστορία της Ερμιονίδας, εύκολα διαπιστώνει κανείς την πολύπλευρη σχέση της με τα νησιά του Αργοσαρωνικού στο πέρασμα των αιώνων. Ιδιαίτερα κατά την Τουρκοκρατία, αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, αναπτύχθηκαν ισχυροί κοινωνικοί και οικονομικοί δεσμοί, που διαμόρφωσαν κοινή συνείδηση στις τοπικές κοινωνίες, και τελικά οδήγησαν σε κοινή πορεία. Η παράλληλη εξέλιξη της ευρύτερης περιοχής αποτυπώνεται στην αρχιτεκτονική των οικισμών του Κρανιδίου και της Ερμιόνης, που είναι πανομοιότυπη με αυτή των Σπετσών, της Ύδρας και των άλλων νησιών του Αργοσαρωνικού. Παράλληλα, η Ερμιονίδα αποτελούσε τον κύριο συνδετικό κρίκο των νησιών με την ενδοχώρα της Πελοποννήσου και τις παραγωγικές της δομές. Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το ελληνικό κράτος προχώρησε σε διοικητική αναδιάρθρωση, που σίγουρα δεν έγινε με κριτήρια γεωγραφικά και αναπτυξιακά. Έτσι, τα νησιά του Αργοσαρωνικού υπάγονται έκτοτε διοικητικά στον Πειραιά. Αυτό οδήγησε σε σταδιακό μαρασμό τις σχέσεις της Ερμιονίδας με τον υπόλοιπο Αργοσαρωνικό. Το κάθε νησί, αλλά και η Τροιζηνία και η Ερμιονίδα, απομονώθηκαν, κλείστηκαν στον εαυτό τους και ακολούθησαν ξεχωριστά αναπτυξιακά μονοπάτια. Επειδή όμως καμία από τις μονάδες αυτές δεν συγκέντρωνε μια κρίσιμη αναπτυξιακή μάζα, καθεμία οδηγήθηκε στο δικό της αδιέξοδο. Έτσι, ο τουρισμός και η δεύτερη κατοικία, που αποτελούν σήμερα τη μοναδική ίσως διέξοδο ανάπτυξης στις άγονες και άνυδρες περιοχές του Αργοσαρωνικού, παρουσιάζουν φθίνουσα πορεία στην ευρύτερη περιοχή. Εξαίρεση αποτελούν οι μεγάλες τουριστικές επενδύσεις που γίνονται τελευταία, όπως επίσης και κάποιες αθλητικές και πολιτιστικές πρωτοβουλίες, που γίνονται σε διάφορους δήμους της περιοχής, οι οποίες όμως λειτουργούν μεμονωμένα και δεν αρκούν για να ανατρέψουν τη γενική εικόνα. Είναι λοιπόν απαραίτητο ότι η περιοχή πρέπει να γυρίσει σελίδα. Οι δήμοι της περιοχής, οι φορείς, οι επενδυτές και, τελικά, όλοι οι πολίτες θα πρέπει συντονισμένα να συμφωνήσουν πάνω στις γενικές γραμμές του νέου αναπτυξιακού προτύπου. Παράλληλα, θα πρέπει όλοι μαζί να συνδιαμορφώσουν τη νέα τουριστική ταυτότητα της περιοχής, αυτό που στη γλώσσα των ειδημόνων του τουρισμού λέγεται «brand name» και θεωρείται απαραίτητο για οποιαδήποτε σοβαρή και μακρόπνοη προσπάθεια τουριστικής ανάπτυξης. Μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα, που θα ενώνει κάποια από τα νησιά του Αργοσαρωνικού με την Πελοπόννησο Τα τελευταία χρόνια η Πελοπόννησος προσπαθεί να αναπτύξει τη δική της τουριστική ταυτότητα, το δικό της brand name. Κάθε περιοχή στην Πελοπόννησο προσπαθεί, προβάλλοντας τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα, να αναπτύξει τη δική της ταυτότητα μέσα στο ευρύτερο σύνολο. Έτσι, έχει αρχίσει να γίνεται γνωστό και να καθιερώνεται το brand name «Ελλάδα – Πελοπόννησος – Πύλος», με πολύ θετικές επιδράσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσήνης. Η Ερμιονίδα, που αποτελεί τον κρίκο μεταξύ της Πελοποννήσου και των νησιών του Αργοσαρωνικού, πρέπει να αναπτύξει το δικό της τοπικό brand name, που θα είναι διττό. Θα είναι «Ελλάδα – Αργοσαρωνικός – Ερμιονίδα», αλλά και «Ελλάδα – Πελοπόννησος – Ερμιονίδα». Παράλληλα, τα νησιά θα αναπτύξουν το δικό τους τοπικό brand name, π.χ. «Ελλάδα – Αργοσαρωνικός – Σπέτσες», πάντα βέβαια κάτω από τη μεγάλη εθνική ομπρέλα και κάτω από την ομπρέλα του Αργοσαρωνικού. Έτσι, οι επιμέρους τόποι θα μπορέσουν να αναπτυχθούν, χρησιμοποιώντας και λίγη από τη λάμψη και την ομορφιά των γειτόνων. Ο ρόλος της Ερμιονίδας στην αναπτυξιακή αυτή προσπάθεια μπορεί να είναι πολύ σημαντικός. Μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα, που θα ενώνει κάποια από τα νησιά του Αργοσαρωνικού με την Πελοπόννησο. Αρχικά, γέφυρα εμπορική και οικονομική, αφού μπορεί να τροφοδοτεί τα νησιά αυτά με τα εκλεκτά τοπικά προϊόντα της Πελοποννήσου. Αλλά ακόμα και γέφυρα πολιτιστική, που θα ενώνει τον Αργοσαρωνικό με τους σημαντικούς πολιτιστικούς προορισμούς της Πελοποννήσου, και ειδικά την Αργολίδα, τις Μυκήνες, το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, την παλιά πόλη του Ναυπλίου, την Ολυμπία, αλλά ακόμα και το Σπήλαιο Φράγχθι, που πλέον είναι επισκέψιμο. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό για τους νέους τοπικούς άρχοντες, που θα εκλεγούν στις επικείμενες δημοτικές εκλογές. Αυτοί θα κληθούν να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν και να προχωρήσουν στον σχεδιασμό του μέλλοντος του τόπου μας. Οι πολίτες θα πρέπει και αυτοί να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να ψηφίσουν αυτούς που θα μπορέσουν να σηκώσουν αυτό το βάρος».