Οδοιπορικό των Πολιτικών Συνταξιούχων Ναυπλίου στις Ελληνόφωνες περιοχές της Βορείου Ηπείρου

γράφει ο Σωκράτης Διδασκάλου

Εμείς, τα μέλη του Συνδέσμου Πολ. Συνταξιούχων Ναυπλίου, μετά από την επίσκεψη μας σε τοποθεσίες της Ελληνικής Γης, που έχουν μείνει στη συνείδησή μας σαν τόποι ιστορικοί, τόποι θυσίας, τόποι ποτισμένοι με αίμα ηρώων: όπως το Ρούπελ, το Καλπάκι, το Ζάλογγο, το Σούλι, το Μανιάκι κ.λ.π. αισθανθήκαμε μια εσωτερική ώθηση να επισκεφθούμε για να γνωρίσουμε, να τιμήσουμε και να προσκυνήσουμε τα αιματοβαμμένα χώματα της Βορείου Ηπείρου. Να γονατίσουμε στα λιγοστά μνήματα τόσων παλικαριών μας – πατεράδων και παππούδων μας – που έμειναν και δυστυχώς πολλοί παραμένουν άταφοι σε κείνα τα βουνά, και να αποτίσουμε φόρο τιμής σε εκείνους που θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.

Πρώτο μας μέλημα ήταν να καταθέσουμε στο μνημείο που βρίσκονται συγκεντρωμένα τα οστά πολλών Ελλήνων στρατιωτών, στο χωριό Βουλιαράτες, δάφνινο στεφάνι.

Επισκεφθήκαμε τον επίσκοπο Αργυροκάστρου κ.κ. Δημήτριο πήραμε την ευλογία του και ακούσαμε τις νουθεσίες του.

Γνωρίσαμε από κοντά όλες τις Ελληνικές πόλεις: Άγιοι Σαράντα, Αυλώνα, Τεπελένι, Δερβιτσάνι, Μπεράτι, Κοριτσά, πόλεις Ελληνικές γεμάτες ζωή, πόλεις που ελευθερώθηκαν και μια και δυο φορές από τον Ελληνικό στρατό αλλά σήμερα – και αυτό το αλλά είναι που μας πληγώνει – δεν αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας αλλά τις θηριωδίες του Χότζα, του Μπερίσια και τώρα του Ράμα.

Εκείνο όμως το περιστατικό που περισσότερο μας συγκίνησε  και μας έφερε δάκρυα στα μάτια ήταν όταν στον νάρθηκα του Ιερού Ναού των Αγίων Πάντων που ίδρυσε ο πατήρ Κοσμάς ο Αιτωλός, στην ιστορική πόλη της Χειμάρας, βρίσκουμε κουρνιασμένα σαν κλωσόπουλα τα νήπια της περιοχής.

Στη πρώτη αυτή γνωριμία, ήμασταν λίγο απαιτητικοί θα έλεγα ζητάμε από αυτά να μας πουν αν ξέρουν ένα τραγουδάκι. Και εκείνα πρόθυμα και με στεντόρεια  φωνή ικανοποιούν την επιθυμίας μας και αρχίζουν όλα μαζί το τραγούδι: «Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή…» και μένουμε όλοι άφωνοι !!! Ναι εκεί μακριά, μέσα στην Αλβανία που δεν αναγνωρίζεται στη Χειμάρα η ύπαρξη Ελληνικής μειονότητας από την Αλβανία του Τάμι Ράμα, τα μικρά παιδιά και τα εγγόνια των εκεί ΕΛΛΗΝΩΝ, μεγαλώνουν με τέτοια τραγούδια. Τα χάνουμε μένουμε εκστασιασμένοι ! Πού να τολμήσουμε να κάνουμε σκέψη για σύγκριση με τα δικά μας εδώ δρώμενα και μια κρυφή ελπίδα ανεβαίνει στην καρδιά μας πως με τέτοιους εκπαιδευτικούς έστω και εκτός Ελλάδας αλλά και με τέτοιες οικογένειες Ελληνικές η Ελλάδα μας ποτέ δεν θα πεθάνει.

Το ταξίδι αυτό αποτέλεσε μια τεράστια διδαχή ανθρωπιάς, Ελληνισμού και βαθιάς πίστης σε ιδέες που, ως εκ θαύματος, συντηρούνται αναλλοίωτες και διατηρούνται βαθιά ριζωμένες σε έναν κόσμο που όλα φθείρονται επικίνδυνα και καταρρέουν.

Ο απανταχού Ελληνισμός όμως είναι ζωντανός και μέσα από τους χαλασμούς και τις δοκιμασίες στέκει όρθιος και θυμίζει σε όλους εμάς τους νεότερους που έχουμε χάσει τους προσανατολισμούς μας τους ηθικούς και εθνικούς, ότι οι ρίζες μας είναι τόσα βαθιά όσο και αυτή η έννοια του ανθρώπου.

Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου

ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗΣ