Η αδιαφορία είναι ισοδύναμη με… θάνατο ψυχικό, φυσικό και εθνικό Γράφει η Ειρήνη Κορδώνη

«Για να καταλάβεις την καρδιά και το μυαλό ενός ανθρώπου, δες τι σε εμπνέει να κάνει» (Χαλίλ Γκιμπράν), αλλά και τι τον εμπνέει να κάνει αυτός ο άνθρωπος, όταν η αδιαφορία δεν είναι ο ύπνος της καρδιάς του, λέω εγώ, κάνοντας χρήση του γνωστού γνωμικού (Η αδιαφορία, είναι ο ύπνος της καρδιάς -Χ. Γκιμπράν). Ο λόγος για την κυρία Αγλαΐα Δανιήλ. Την συναντήσαμε τυχαία, ένα κυριακάτικο ζεστό πρωινό του Σεπτέμβρη, στο Βιβάρι Αργολίδας, άγνωστη (οι) μεταξύ αγνώστων.  «Η επιθυμία που είναι το μισό της ζωής», όπως λέει και ο Χ. Γκριμπράν και  «το Έργο που μόνο αυτό μπορεί να χορτάσει την ψυχή», όπως λέει ο Ν. Καζαντζάκης, μας οδήγησαν σ΄ ένα κοινό σκοπό προσφοράς και αγάπης, με κατεύθυνση τη θάλασσα.
 
 

 Ήταν αργά για δεύτερο καφέ και πολύ νωρίς για φαγητό. Όχι όμως για τα ψάρια και τα πτηνά που κολυμπούν στη θάλασσα του Βιβαρίου, εκεί δίπλα στην παιδική χαρά, άδεια από παιδικές φωνές και παρουσίες. Μάταια αναζητούσαμε εκείνα τα ολόλευκα καμαρωτά πτηνά, που την προηγούμενη φορά πόζαραν στο φωτογραφικό φακό μας, μια ανάσα από εμάς, δίπλα μας. Στην αυλή ενός ψαράδικου σπιτιού, μια κυρία έκανε κάποιες εργασίες. Την πλησιάσαμε και διαπιστώσαμε ότι ετοίμαζε φαγητό για ζώα. Την ρωτήσαμε αν είχε εντοπίσει τις πάπιες της περιοχής για να τις δούμε και να τους προσφέρουμε ένα κυριακάτικο γεύμα. Ξαφνικά τα λόγια της, έσβησαν στ΄ αυτιά μου! Δεν άκουγα!  Ένα βαρύ σκοτεινό συναίσθημα που θυμίζει οργή και αγανάκτηση με κυρίευσε, καθώς το βλέμμα μου καρφώθηκε στ΄ ακροκεράμιδα του ψαράδικου σπιτιού. Η σημαία…. Η Ελληνική σημαία μας… .κουρελιασμένη, βρωμερή και παραπεταμένη!...Ψηλά όμως, εκεί ψηλά…. στ΄ ακροκεράμιδα… .ευτυχώς, όχι στα σκουπίδια! Όχι ακόμα, σκέφτηκα μετά απ΄ αυτό. Κι όμως, ο τρόπος μετράει, ο τρόπος και η πρόθεση. Μήπως και η αμέλεια; Αλλά τι σημαίνει αμέλεια;  Μια άλλη έννοια, πιο ανάλαφρη της αβάσταχτης ελαφρότητας της αδιαφορίας;!...Εμπεριέχει ασυνείδητη συγνώμη; Υποβόσκει πρόθεση μεταμέλειας; Κι αλίμονο, εκείνα τα λόγια:   

«Την ψυχή την λιώνει η αδιαφορία» (Ευσέβιος ο Καισαρείας) και  «η αδιαφορία είναι το μισό του θανάτου»  (Χ. Γκιμπράν). Ένας ψυχικός θάνατος, ισοδυναμεί μ΄ ένα εθνικό κουρελιασμένο σύμβολο και τ΄ αντίθετο! Καμία απάντηση. Τα λόγια της κυρίας Αγλαΐας, επιστρέφουν σιγά – σιγά στ΄ αυτιά μου, καθώς αναγκαστικά απομακρύνεται το βλέμμα μου, απ΄ το ξεθωριασμένο χρωματικό συνδυασμό του μπλε και του λευκού συμβόλου….

Διαβάστε τη μίνι συνέντευξη, που μας παραχώρησε με την συγκατάθεσή της:

 «Δεν είμαι από εδώ. Αυτό εδώ, δεν είναι το σπίτι μου. Μένω μόνιμα στην Αθήνα με την οικογένειά μου. Έχουμε ένα εξοχικό σπίτι σ΄ ένα ορεινό χωριό της Αργολίδας. Στο Βιβάρι ερχόμαστε συχνά κι εδώ με φέρνει η αγάπη μου για τις πάπιες. Τους φέρνω φαγητό. Το καλαμπόκι το αγοράζω στην Αθήνα και το κατεβάζω με τ’ αυτοκίνητο. Το φυλάω εδώ μέσα και το σκεπάζω με νάιλον, γιατί το κλέβουν. Συλλέγω διάφορα παλιά σκεύη που πετούν και τα χρησιμοποιώ για να βάζω φαγητό στα πτηνά. Τα πλένω, τα καθαρίζω και τα φυλάω κι αυτά εδώ. Τον χειμώνα, όταν έρχομαι εγώ, εντάξει τα φροντίζω. Όταν φεύγω, λέω σε κανα γνωστό, να τους βάζουνε νεράκι, εδώ από πάνω στην  ταβέρνα είναι μια κυρία, της λέω και τους βάζει λίγο νεράκι και φαγητό. Τι να κάνω; Τ’ αγαπάω. Μόνο που δεν μιλάνε τα ζωάκια! Ο κόσμος αδιαφορεί. Δεν τα ταΐζει. Θα πεθάνουν αν δεν τα φροντίσω. Στενοχωριέμαι γι΄ αυτό. Ο κόσμος με λέει γραφική αλλά εμένα δεν με νοιάζει, το χω συνηθίσει. Σήμερα δεν έχουν έρθει κι ανησυχώ μήπως τα ΄χουν κλέψει και τα ΄χουν φάει τα ζωάκια». 

Αυτό το ερωτηματικό μας βασάνιζε καθώς ξεμακραίναμε απ΄ την κυρία Αγλαΐα, η οποία απτόητη και συγκεντρωμένη στο συνειδησιακό της καθήκον, συνέχιζε την ανιδιοτελή προσφορά της, απέναντι στη φύση και στη ζωή.

Δεν εμφανίστηκαν τα ολόλευκα καμαρωτά πτηνά εκείνο το κυριακάτικο πρωινό, κάτω απ΄ τ’ ακροκεράμιδα με την μισοκρεμασμένη απ΄ αυτά και κουρελιασμένη ελληνική σημαία!....

Και πώς να μην σκεφτώ τούτα τα λόγια: «Το μεγαλείο και η ηθική πρόοδος ενός έθνους, μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα». (Γκάντι Μαχάτμα).