ΕΡΜΙΟΝΙΔΑ: «4χρονα διαμάντια» ανάμεσα σε… λαογραφικούς θησαυρούς!

Μια απρόσμενη  επίσκεψη από μικρά παιδάκια, δέχτηκε  το λαογραφικό μουσείο Κρανιδίου, την οποία διοργάνωσε και συντόνισε, η βρεφονηπιοκόμος Ντενίσα Ντάση, σε συνεργασία με την νηπιαγωγό και διευθύντρια του Παιδικού Σταθμού «Πήτερ Παν» κ. Ασπασία Μίσσιου. Ένα «τόνο ζωντάνιας» κατά την διάρκεια της δράσης των λιλιπούτειων μαθητών,   πρόσφερε ο υπεύθυνος του Παιδικού Σταθμού, κ. Στέφανος Χαντζής. Οι μικροί «θησαυροί» που έλαβαν μέρος ήταν οι: Βασίλης, Άντια, Χριστίνα, Μαρία, Ελεάνα, Κωνσταντίνος, Φραντζέσκα, Μάγκυ και Πέμη.
Η προσχολική ηλικία, αποτελεί το «θεμέλιο» της ανάπτυξης και σταθεροποίησης της σχέσης μουσείου -παιδιού. Η απουσία στερεοτύπων και προκαταλήψεων στην ηλικία αυτή, απέναντι στο μουσείο, «ανοίγει τον δρόμο» της άμεσης επαφής του παιδιού με τον χώρο αυτό, αποκομίζοντας εμπειρίες με παιγνιώδη τρόπο ώστε να οδηγηθεί στην ουσία της γνώσης ευχάριστα και αβίαστα.
Στόχοι της ξενάγησής, αποτέλεσαν η ουσιαστικότερη και εκτενέστερη γνωστική ανάπτυξη, η αισθητική απόλαυση, η καλλιέργεια της ευαισθησίας, η έξαψη της περιέργειας και η καλλιτεχνική αγωγή, των μικρών  παιδιών. Στις δραστηριότητες της επίσκεψης συμπεριλήφθηκαν τα παιχνίδια παρατηρητικότητας, φαντασίας, οξυδέρκειας και ευστροφίας, που βασίζονταν στην αυτενέργεια των παιδιών, ανάλογα με τις δυνατότητές τους και τα ενδιαφέροντά τους.
 Όπως μας είπε χαρακτηριστικά η βρεφονηπιοκόμος κ. Ντενίσα Ντάσυ:

«Η περιήγηση άρχισε αφού τα προνήπια, έδωσαν ένα «συμβολικό» ποσό  (η είσοδος στο μουσείο είναι δωρεάν), ώστε να παραλάβουν το εισιτήριο από την κ. Αναστασία Παλυβού, για να κατανοήσουν, ότι το «αντίτιμο» τους επιτρέπει την πρόσβαση στους χώρους του μουσείου. Στη συνέχεια, αφού γνωρίσαμε και συστηθήκαμε στις εθελόντριες κυρίες του μουσείου, η «διαφορετική» ξενάγηση άρχισε.
Κάτω, στο παραδοσιακό μαυροκόκκινο χαλί, υπήρχαν  χρωματιστοί φάκελοι, με την λέξη «ΜΟΥΣΕΙΟ», οι οποίοι, έπρεπε να ανοιχτούν από τα παιδιά. Ανακάλυψαν, ότι περιείχαν φωτογραφίες από τα αντικείμενα του μουσείου, τα οποία και αναζήτησαν. Έπειτα, άκουγαν τις σχετικές πληροφορίες, και τα αναγνώριζαν, είτε αγγίζοντάς τα, είτε χρησιμοποιώντας την φαντασία τους, αλλά και «δραματοποιώντας» την χρήση τους. (για παράδειγμα, παρουσιάζοντας το σίδερο κάναμε πως σιδερώναμε με τα φανταστικά μας σίδερα ή γινόμασταν μάγειροι και μαγειρεύαμε στις μεγάλες  χάλκινες κατσαρόλες κτλ.).
Αφού το θεωρητικό μέρος της επίσκεψής μας έλαβε τέλος, τα παιχνίδια δράσης πήραν την σειρά τους. Ένα άσπρο μεγάλο σεντόνι σκέπασε το υφαντό χαλί, και πάνω του κάθισαν κυκλικά τα παιδιά. Μοιράστηκαν πλαστελίνες, με τις οποίες ζητήσαμε να πλάσσουν το αντικείμενο που τους άρεσε περισσότερο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πέταλο του αλόγου, το δρεπάνι και ο αργαλειός κατείχαν την τιμητική τους. Στη συνέχεια, ένα μεγάλο χαρτί του μέτρου κάλυψε το σεντόνι, πάνω στο οποίο τα παιδιά αποτύπωσαν τις εμπειρίες τους από την ξενάγηση. Τέλος, «το Μαγικό Κουτί του Μουσείου» εμφανίστηκε και ζητούσε από το κάθε παιδί να βάλει το χέρι του μέσα του και να τραβήξει ένα χαρτί, όπου το καθένα, έκρυβε και μία ερώτηση σχετική με τις δραστηριότητες που διαδραματίστηκαν μέσα στις αίθουσες του.»