Στου κουφού την πόρτα …

Άρθρο του Πολύδωρου Ιππ. Δάκογλου

Υπάρχει τόσο πόνος και τόσα αδιέξοδα, έξω στην κοινωνία, που είναι να απορεί κανείς για το πόσο απόμακροι έχουν γίνει οι αιρετοί και οι διορισμένοι «υπάλληλοί μας», ώστε να μην τα βλέπουν.
Από τις 2 το πρωί , οι μη προνομιούχοι, «πιάνουν στασίδι» έξω από το ΙΚΑ, μήπως και προλάβουν να εξεταστούν (αν δεν λείπει ο γιατρός ή αν δεν έχουν απεργία). Οι εργαζόμενοι όμως, επιστημονικό και μη προσωπικό, θα ξεκινήσουν στις 7, στις 8 και στις 9. Θα έχουν την ζεστασιά τους, τα φρεσκοβαμμένα δωμάτιά τους και τα καινούργια γραφεία. Θα εξυπηρετήσουν όσους προβλέπει «η νόρμα τους» (άντε και κανένα δικό τους εκτός σειράς) και σε επτά ώρες θα φύγουν. Έχουν δικαιώματα οι εργαζόμενοι και το σύστημα λειτουργεί. Όμως σε λίγα χρόνια, θα είναι και αυτοί συνταξιούχοι και θα πιάνουν και αυτοί ουρά από τα ξημερώματα.
Μπαίνουν φυλακή άνθρωποι, λόγω συνωνυμίας ή λάθους. Κάποιος δεν έγραψε τα σωστά ή τα πλήρη στοιχεία (ίσως γιατί έχασε η ομάδα του ή είχε φάει περισσότερα παϊδάκια, την προηγούμενη ημέρα) και κάποιοι άλλοι την πληρώνουν με ευτελισμό και καταστροφή. Βλέπετε, το σύστημα δεν προβλέπει δυνατότητα στον διοικητή του τμήματος να δώσει αναστολή δυο ημερών, μέχρι να διευκρινιστεί το θέμα. ΟΧΙ!! Θα τον συλλάβουν. Θα τον κλείσουν στο κρατητήριο. Θα τον φωτογραφίσουν. Θα του πάρουν αποτυπώματα. Θα του φτιάξουν φάκελο και μετά θα τον οδηγήσουν με χειροπέδες στον εισαγγελέα, στην κρίση του οποίου είναι αν θα πάει φυλακή ή αν θα του δοθεί ολιγοήμερος αναστολή.
Υπάρχουν εκατοντάδες περιπτώσεις που μπορούν να αναφερθούν. Όμως, όλες έχουν τρία κοινά χαρακτηριστικά.
Πρώτον: Τα θεσμικά εργαλεία των πολιτών, αιρετοί και έμμισθοι δεν κάνουν καλά την δουλειά τους. Ούτε όταν σχεδιάζουν (που και που γίνεται αυτό), ούτε όταν εφαρμόζουν (αυτό γίνεται συχνότερα αλλά κατά το δοκούν), ούτε όταν πρέπει να κάνουν διορθωτικές παρεμβάσεις (αυτό γίνεται συνήθως για την εξυπηρέτηση κάποιων «δικών μας»)
Δεύτερον: Οι πολίτες, αγνοούν τα δικαιώματά τους και δεν τα διεκδικούν. Προσπαθούν να βολευτούν, διά της πλάγιας οδού, και αποφεύγουν να μπουν στον κυκεώνα των αναφορών και των δικαστηρίων. Κι όμως, οι νόμοι επιβάλουν στους Δήμους και τις Νομαρχίες να μας αποζημιώνουν αν π.χ σπάσουμε το χέρι μας ή το αυτοκίνητό μας λόγω ασυντήρητων δρόμων.
Τρίτον: Το σύστημα δεν θέλει «Ελεύθερους Πολίτες». Θέλει «δούλους»! Θέλει «Οπαδούς»! Θέλει «δικούς του»! Γι’ αυτό και η εφορία έγινε όργανο τρομοκρατίας. Γι’ αυτό οι δικαστές φορτώνονται τόσες υποθέσεις. Γι’ αυτό και οι πολίτες μπαίνουν φυλακή ή καταδικάζονται «για ψύλλου πήδημα» (Οι πολίτες και όχι οι πωλητές ναρκωτικών, γυναικών, παιδιών, μετοχών και ελπίδων).
Υπάρχει τόσος πόνος και τόσα αδιέξοδα γύρω μας. Και όμως…. Εμείς ασχολούμαστε με... (άντε να μην το γράψω)!
Υπάρχει λύση; Αναμφίβολα ΝΑΙ. Αρκεί να θυμηθούμε ότι: Αιρετοί και έμμισθοι είναι υπάλληλοί μας. Ότι οφείλουν να εργάζονται με συνέπεια, για εμάς και ότι αν δεν είναι σωστοί και παραγωγικοί μπορούμε να τους απολύσουμε. Όπως έγινε με το ΠΑΣΟΚ, πριν τέσσερα χρόνια και όπως θα γίνει με την Νέα Δημοκρατία, αν συνεχίσει τον κατήφορό της.
Το ποιος τους αντικαθιστά, να μην σας νοιάζει. Έχουν προβλέψει, και γι' αυτό, εκείνοι που στα αλήθεια κυβερνούν το τόπο και τον κόσμο.
(Το άρθρο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε πρίν από 6 χρόνια. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι επαληθεύτηκε -το 2009- η πρόβλεψη «για απόλυση» της Νέας Δημοκρατίας).