Πράξεις ηρωισμού από ανθρώπους της διπλανής πόρτας

Έρευνα: Κώστας Πρώιμος

Είναι ένστολοι και υπηρετούν στα Σώματα Ασφαλείας. Η τυπική εκπλήρωση του  καθήκοντος, γι’ αυτούς, υποκύπτει στην συνείδηση  του λειτουργήματος  το οποίο επιτελούν.  Ένα λειτούργημα που το προασπίζουν ακόμη και με πράξεις αυτοθυσίας και μιας αντίληψης ότι, (όπως οι ίδιοι δηλώνουν και οι πράξεις τους επιβεβαιώνουν), γι’ αυτούς προέχει η προστασία του Πολίτη, ακόμη και έναντι της δικής τους ασφάλειας.

Η "Ενημέρωση Πελοποννήσου" μίλησε με τρεις ήρωες του  Λιμενικού Σώματος  που έσωσαν από βέβαιο πνιγμό δύο συνανθρώπους μας, θέτοντας σε κίνδυνο  την ζωή τους, και καταγράφει τα γεγονότα και τις σκέψεις τους σαν ελάχιστη συνεισφορά αναγνώρισης εκ μέρους της κοινωνίας μας, προς αυτούς. Είναι κατανοητό πως ανάλογες τέτοιες πράξεις που έχουν συμβεί στο απώτερο παρελθόν (και είναι πολλές), εκφεύγουν των ορίων ενός δημοσιεύματος εφημερίδας.

Το πρώτο περιστατικό είχε ως πρωταγωνιστές τους Επικελευστές  του Λιμενικού Σώματος Αναστάσιο Σχοινά και Ευγενία -Χριστίνα Μουταβελή. Διαδραματίστηκε στο λιμάνι του Ναυπλίου και έτυχε της αναγνώρισης από την τοπική κοινωνία μέσω της βράβευσης που έκανε στους σεμνούς ήρωες, με ειδική τελετή που διοργάνωσε προς τιμήν τους ο  Προοδευτικός Σύλλογος «ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ».
Το δεύτερο, που είχε ως πρωταγωνιστή τον Κελευστή του Λιμενικού Σώματος  Αλέξανδρο Πλακιά  και έγινε στο λιμάνι της Ν. Κίου, πέρασε για λόγους άγνωστους στις «αζήτητες ηρωικές πράξεις…»

Ευγενία Μουταβελή

Η ΕΥΓΕΝΙΑ ΜΟΥΤΑΒΕΛΗ

Η Επικελευστής του Λ.Σ, υπηρετεί στο λιμεναρχείο Ναυπλίου, Ευγενία- Χριστίνα Μουταβελή, αναφερόμενη στο περιστατικό της επιχείρησης διάσωσης, του τυχερού όπως αποδείχτηκε συμπολίτη τους, μας είπε: «Την ώρα του συμβάντος, εκτελούσα βάρδια σκοπού στο λιμενικό φυλάκιο. Ο συνάδελφος μου Αναστάσιος Σχοινάς,  ήταν υπηρεσία στο πλωτό. Ξαφνικά τον άκουσα να φωνάζει, λέγοντας μου χαρακτηριστικά: «Χριστίνα, τρέξε γρήγορα και πάρε και ένα σωσίβιο!»Αμέσως κατάλαβα, πως πρόκειται για άνθρωπο  στην θάλασσα. Έτρεξα προς το σκάφος του λιμενικού και διαπίστωσα πως ο συνάδελφος μου, είχε ήδη πέσει στη θάλασσα και πλησίαζε τον άτυχο συμπολίτη μας, οποίος φαινόταν, πως είχε χάσει τις αισθήσεις του… Είχα ήδη καλέσει  το ΕΚΑΒ, για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος. Πέταξα αμέσως το σωσίβιο στον συνάδελφο, ο οποίος άρχισε στην συνέχεια να  φέρνει προς τον μόλο, τον μισοπεθαμένο μέχρι εκείνη την στιγμή, άνθρωπο. Βοήθησα και εγώ στο τελευταίο στάδιο, ώστε να βγάλουμε από το νερό το ηλικιωμένο άτομο το οποίο είχε πιεί μεγάλη ποσότητα θαλασσινού νερού. Καταφέραμε τελικά να τον ανεβάσουμε στο κρηπίδωμα που παρεμπιπτόντως, ήταν σε εκείνο το σημείο δυσπρόσιτο. Αρχίσαμε να του παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες . Ευτυχώς η άμεση ανταπόκριση του 166, σε συνδυασμό με την αστραπιαία μας επέμβαση  αποσόβησε τον κίνδυνο για τον συνάνθρωπό μας, που όπως πληροφορηθήκαμε, έπασχε από Αλτσχάιμερ και βρέθηκε να επιπλέει λιπόθυμος μέσα στο λιμάνι του Ναυπλίου. Εάν  στις αντιδράσεις μας, υπήρχε μια καθυστέρηση έστω και ολίγων δευτερολέπτων,  είχε συσσωρευτεί τόσο πολύ νερό στους πνεύμονές του που όπως μας είπαν οι γιατροί , ο θάνατος θα ήταν μοιραίος. Μακάρι, να ήμουν στη θέση του συναδέλφου μου και να είχα πέσει εγώ στο νερό! Αυτή είναι η δουλειά  μας άλλωστε. Δεν είναι απλώς να περιπολούμε στο πάρκινγκ του λιμανιού και να κόβουμε κλήσεις στα αυτοκίνητα, όπως νομίζουν κάποιοι. Προσωπικά, ο λόγος που θέλησα να υπηρετήσω στις τάξεις του Λιμενικού Σώματος, ήταν η ευκαιρία που θα μου δινόταν να προσφέρω τις υπηρεσίες μου στον πολίτη και το κοινωνικό σύνολο. Το Λιμενικό ήταν για μένα ένα όνειρο ζωής και δεν θα το άλλαζα, ακόμη και εάν  στο μέλλον, μου παρουσιαζόταν μια μοναδική επαγγελματική ευκαιρία.»

Αναστάσιος Σχοινάς

Ο ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΧΟΙΝΑΣ

Ο Επικελευστής του Λιμενικού κ. Αναστάσιος Σχοινάς, μίλησε στην «Ενημέρωση Πελοποννήσου», για την ηρωική του πράξη, που είχε ως αποτέλεσμα, χάριν στην άψογη συνεργασία και ετοιμότητα που επέδειξε με την συνάδελφο  του κα. Μουταβελή, την διάσωση του άτυχου ηλικιωμένου που βρέθηκε να επιπλέει ημιθανής στο λιμάνι του Ναυπλίου το καλοκαίρι του 2011: «Είναι η φύση της δουλειάς μας που επιτάσσει την ετοιμότητα μας. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις αντιλήφθηκα το σώμα του συμπολίτη μας να επιπλέει  στο λιμάνι βούτηξα στην θάλασσα. Ο  άτυχος άνθρωπος όταν τον πλησίασα διαπίστωσα πως έβγαζε αφρούς από το στόμα Σήκωσα το κεφάλι του, το τοποθέτησα στο σωσίβιο και άρχισα να πλησιάζω την προβλήτα. Εκεί ήταν η συνάδελφος,  η  οποία είχε εγκαίρως καλέσει το ΕΚΑΒ , το οποίο ήρθε άμεσα και με αυτό τον τρόπο, σώθηκε ο άνθρωπος. Πιστεύω πως οι συνάδελφοί  στην πλειοψηφία τους σκέφτονται και θα αντιδρούσαν με τον  ίδιο τρόπο. Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια, από αυτό το περιστατικό και σας διαβεβαιώνω, πως  θα επιχειρούσα το ίδιο και μια και δύο και χίλιες φορές ακόμη. Μακάρι βεβαίως, να μην ξαναχρειαστεί. Επιτελούμε ένα λειτούργημα. Το επάγγελμα  του λιμενικού, δεν το ακολουθούμε με γνώμονα τα χρήματα  και  αυτό θα πρέπει, να το συνειδητοποιήσουν όλοι…»

 

Αναστάσιος Πλακιάς

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΛΑΚΙΑΣ

Πλησίαζε το ξημέρωμα,( 4:30μμ) μιας Καλοκαιρινής ημέρας του 2010, και ο Κελευστής του λιμενικού Αλέξανδρος Πλακιάς, εκτελούσε υπηρεσία, στο λιμενικό φυλάκιο του Ναυπλίου, όταν ξαφνικά, έλαβε μια κλήση για βοήθεια, από την περιοχή της Νέας Κίου. Διαβάστε, πως  μας εξιστόρησε το ακόλουθο περιστατικό διάσωσης, στο οποίο πρωταγωνίστησε  ο ίδιος: «…Εκείνη την βραδιά είχαμε βάρδια, με τον συνάδελφο μου Περικλή Κωνσταντάκο. Λάβαμε μια  κλήση για βοήθεια από τη Κίο, όπου και φθάσαμε μέσα σε πέντε λεπτά, με το υπηρεσιακό τζίπ. Αρχίσαμε να αναζητάμε το περιστατικό γιατί δεν μας έδωσαν συγκεκριμένες πληροφορίες. Ήταν ακόμη σκοτάδι. Αποφασίσαμε να χωριστούμε. Ο συνάδελφος συνέχισε στην παραλία με το τζίπ και εγώ επέταξα ένα καΐκι και ανοιχτήκαμε. Ψάχναμε με έναν φακό  μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ακούμε μια «ασθενή» φωνή που καλούσε σε βοήθεια ... Μόλις εντοπίσαμε τον άνθρωπο, και ενώ ήταν στα «τελευταία» του γιατί είχε εξαντληθεί από την προσπάθεια του να παραμείνει στην επιφάνεια και βούλιαζε ολοκληρωτικά,  βούτηξα στην θάλασσα. Κατάφερα κυριολεκτικά, την τελευταία στιγμή, να τον ανασύρω στην επιφάνεια. Στο μεταξύ, είχε ειδοποιηθεί το ΕΚΑΒ από τον συνάδελφο.  Ο άνθρωπος ήταν νεαρής ηλικίας, γύρω στα είκοσι -είκοσι πέντε και είχε υποστεί σοκ. Του κάναμε ανάνηψη, απέβαλε το νερό και ανέκτησε τις αισθήσεις του. Όταν συνειδητοποίησα ότι ο νεαρός σώθηκε από βέβαιο πνιγμό, η ηθική ικανοποίηση που έλαβα με αποζημίωσε πλήρως! Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να πω επί του θέματος. Σίγουρα πάντως θα το ξαναέκανα. Η δουλειά μας είναι από την φύση της λειτούργημα»