Τάσος Στάϊκος: Ο συμμαθητής μου Παπαγκίκας που ξύπνησε θύμησες…

Είχα κλείσει το δρόμο, λες και ήμουν στο χωράφι μου, συζητώντας με το γείτονα μου «περί ανέμων και υδάτων» όταν ξάφνου αντιλήφθηκα ένα αυτοκίνητο πίσω μου να περιμένει υπομονετικά πότε επιτέλους θα αποφασίσω να επιτρέψω στον συνάνθρωπό μου να πάει στη δουλειά του… Και εκεί που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα είχε ταρακουνηθεί η γειτονιά από τις διαμαρτυρόμενες κόρνες και τις συνήθεις βρισιές, αντίθετα, με καλούσε ο οδηγός να πάω κοντά του! Ήταν ο νέος εφημέριος του Πορτο Χελίου, Λουμουσιώτης το επίθετο και Ιερόθεος το όνομα, (καλώς ήρθες φίλε στο χωριό μας), ο οποίος αντικατέστησε τον απροσδόκητα εκλειπόντα – στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, τον μακαριστό Ευάγγελο Μπουλουγούρη. Μου έκανε νόημα να ζυγώσω κοντά και ντροπιασμένος για την απαράδεκτη συμπεριφορά μου, που παρεμπόδιζα την κυκλοφορία, δειλά βάδισα, υπακούοντας στο κάλεσμα και ιδού η μεγάλη έκπληξη. Στη θέση του συνοδηγού, ήταν ο παιδικός φίλος και συμμαθητής αρχιερατικός επίτροπος Κρανιδίου Παπαγκίκας Παπαδημητρίου! Ήταν μια έκπληξη για μένα αλλά και χαρά. Γλυκός, μειλίχιος και στοργικός – όπως πάντα – κρατώντας την παλάμη μου στις δυο του παλάμες, μου είπε: Κοίταξε φίλε, μείναμε λίγοι (ο Πασαλάρης, ο οποίος ζει στη Νέα Υόρκη) να μας καλέσεις όλους, να σμίξουμε, να τα πούμε, να θυμηθούμε τα παλιά, τότε που ήμασταν αμέριμνα παιδιά και που ποτέ δεν πέρναγε από το μυαλό μας ότι κάποτε θα ογδονταρίσουμε!!!

Αυτή την επιθυμία του Παπαγκίκα υποσχέθηκα να εκτελέσω όταν μας επισκεφτεί ο Νούλης. Τούτη τη φορά – αν πάνε όλα καλά – σκέπτομαι να σας καλέσω όλες και όλους – ένα βραδάκι, σαν σε συμπόσιο, σε κάποιο ήσυχο μαγαζί κι εκεί να ψηλαφίσουμε τις θύμησες, να τραγουδήσουμε, να χορέψουμε (γιατί όχι;), να ξεφαντώσουμε βρε αδερφέ, να γελάσουμε, να δακρύσουμε αλλά πάνω απ’ όλα να τιμήσουμε και να κλάψουμε για όσες και όσους έφυγαν από κοντά μας, που όμως είναι μέσα στις καρδιές μας οι μεγάλοι αγαπημένοι, οι συμμαθήτριες και οι συμμαθητές….

Πως πέρασαν, αλήθεια, τα χρόνια, όλα μα όλα μοιάζουν σαν να ήταν χτες. Πολλές φορές στριφογυρίζουν στο κουρασμένο μου μυαλό οι νεανικές τρέλες, τα πρώτα ερωτικά καρδιοκτύπια, τα ατελείωτα διαβάσματα στις εξετάσεις, οι στεναχώριες της αποτυχίας κι οι χαρές της επιτυχίας, οι καντάδες στα καλντερίμια του Κρανιδίου κι ένα σωρό άλλες δραστηριότητες και ανησυχίες της νιότης. Πολεμάω να δώσω εξήγηση στο φαινόμενο κι ερμηνεύοντας όλες αυτές τις νοσταλγίες, πολύ φοβάμαι ότι ίσως πάσχω από παλιμπαιδισμό! Δεν πειράζει όμως, αξίζει τον κόπο, όλα έχουν το κόστος τους…

Θυμάμαι, συμμετείχα στην ορχήστρα του Γυμνασίου, παίζοντας μαντολίνο, με δάσκαλο και μαέστρο το μακαρίτη το μάστρο – Μιχάλη το Βενεκά. Αξιόλογος καλλιτέχνης, ευγενική φυσιογνωμία και θαρραλέος πατριώτης, με σπουδαία δράση στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, όπου εβοήθησε συμπατριώτες μας, σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Βασίλη Λαδά. Όλοι οι συμπαίκτες μου περίμεναν τη σειρά που θα μπει πρώτη στο χορό η αγαπημένη μου – η οποία «ειρήσθω εν παρόδω» ποτέ δεν έμαθε, ακόμα και μετά από την πάροδο εξήντα τόσων χρόνων, το αίσθημα μου – και τότε από το μεράκι μου έσπαγα τη βασική χορδή (ΜΙ) του μαντολίνου!!! Έτσι, άθελά μου, δεν μπόρεσα να βαστήξω το μυστικό της εκλεκτής της καρδιά μου. Αργότερα έμαθα ότι είχα κ άλλους «ερωτικούς αντιπάλους» μεταξύ των συμμαθητών μου! Τώρα ζει, είναι μια ζαρωμένη γιαγιά με «διατηρημένη αρχοντιά» που καμία σχέση δεν έχει με τη «γαζέλα της μαθητικής μας εποχής». Λίγα χρόνια πριν την συνάντησα τυχαία σε κάποια πολιτιστική εκδήλωση, τη φίλησα «στας δυο παρειάς», εβδομηνταπεντάρα πλέον και έσπευσε να δηλώσει στο σύζυγό της (τη ζηλεύει άραγε;) ότι είμαι ένας εκ των συμμαθητών της!!! Όχι, φίλοι μου, μη φανταστείτε ότι «έβγαλα το άχτι μου», που λένε, απλά σας δηλώνω πως την προτιμούσα νέα και σφριγηλή στη μνήμη μου. Φίλοι μου, αγαπημένοι αναγνώστες, ίσως αυτό το ταπεινό άρθρο να είναι ένα έναυσμα επανεμφάνισής μου (θα προσπαθήσω) στο παλιό μας μοτίβο κι αυτό το χρωστάω στον αγαπητό μου Παπα-Γκίκα που με ενέπνευσε και τον οποίον ευχαριστώ «εκ καρδίας» . –

Αυτά για σήμερα

Υγιαίνετε

Τάσος Στάϊκος