Προς Ναυπλιείς, 1ης Επιστολής Αγήνορος -δια μέσου Δημάρχου- το ανάγνωσμααα...

Δήμαρχε αγαπητέ, ποιος τη χάρη σου! Να ‘ξερες πόσοι και πόσοι, από Υπουργοί και Βιομήχανοι μέχρι Εφοπλιστές και Καλλιτεχνάνθρωποι…, αχ να ‘ξερες, πόσοι και πόσοι, απ’ αυτούς, δεν εποφθαλμιούν τη θέση σου! Και τούτο, Άρχοντα αγαπητέ, -που δε σε ξέρω και δε με ξέρεις-, και τούτο συμβαίνει για ένα σωρό λόγους· λόγους, που, μπορεί ν’ αρχίζουνε από την «Πρώτη Πρωτεύουσα της Ελλάδας» και να συνεχίζονται με τα «μια παραδοσιακή πόλη», “ένα γραφικό λιμάνι», «μια πανέμορφη πόλη-ποίημα», «ένας τόπος με τεράστια τουριστική κίνηση η οποία, στους αιώνες των αιώνων, δεν πρόκειται να κοπάσει μιας κι είναι μιάμιση ώρα απ’ Αθήνα μεριά…», «Παλαμήδι και Κολοκοτρώνης, Καποδίστριας και Μπούρτζι»…, τι να πρωτοθυμηθείς και τι να πρωτοπείς, Δήμαρχε τυχερέ…
Δια μέσου της παρούσης μου, Πρώτε πολίτα, δέξου τους χαιρετισμούς του «ορεινού Κολοκοτρώνη της Τριπολιτσάς» προς τον «κατωμερήσιο Κολοκοτρώνη τ’ Αναπλιού»…

Προσωπικά, πόσο αγαπώ τ’ Ανάπλι, Δήμαρχε αγαπητέ, είναι περιττό να σου λέω...· αυτό μόνο θα σου ‘πω, ότι, όταν «μου τη δίνει» στην Τριπολιτσά, ρολάρω προς τ’ Ανάπλι και, πίνοντας τον καφέ μου στην παραλία κι ατενίζοντας το Μπούρτζι, ηρεμώ! Περιττό, να σου ‘πω, και τ’ άλλο, ότι, δηλ., αν μου ‘καναν έξωση από την Τριπολιτσά, θα ‘ρχόμουνα στ’ Ανάπλι να κατοικήσω! Πρώτα Τριπολιτσά κι έπειτα Ανάπλι...! Κι είναι κρίμα, που, δεν έχουν ακόμη αδελφοποιηθεί!

Και τώρα, Άρχοντα αγαπητέ, επί του προκειμένου -και, μη φοβάσαι, δε θα σ’ απασχολήσω με «τον δικό μας Κολοκοτρώνη» που ‘χε την ατυχία να στηθεί, στην Τριπολιτσά, μεσούσης της Χούντας... και, επιπρόσθετα, με τ’ όλο παρουσιαστικό του να θυμίζει «Ζορρό έφιππο ξυφουλκών, προελαύνων και ξυφομαχών»…!  Όχι, Άρχοντα αγαπητέ, όχι· δε θα σ’ απασχολήσω με τον δικό μας Κολοκοτρώνη-καρικατούρα…

Επί του προκειμένου, λοιπόν: δέξου μια φιλική παρατήρηση-συμβουλή για τον δικό σας Κολοκοτρώνη, αυτόν τον υπέροχο ανδριάντα, που φιλοτέχνησε, το 1900, ο μεγάλος Σώχος, στο Παρίσι! Αυτός, πράγματι, είναι Κολοκοτρώνης· ένας Κολοκοτρώνης, όπως ήταν: δηλ. “στρατηγικός και σκεπτόμενος”!

Δήμαρχε αγαπητέ, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, βρέθηκα στ’ Ανάπλι· κι εκεί στη βόλτα που ‘κανα, έφτασα και στον ανδριάντα του Γέρου… -πάντα τον επισκέπτομαι... Το μεσόκοπο ζευγάρι -εξ Αθηνών, μάλλον- έψαχνε να δώσει τη φωτογραφική μηχανή του, σε κάποιον, ώστε να ποζάρει εμπρός στον έφιππο Ανδριάντα και ν’ απαθανατισθεί... Έτυχα, εγώ· όμως, τι ατυχία, Δήμαρχε αγαπητέ… Ήταν αδύνατο να τους φωτογραφήσω καθότι δεν υπήρχε ελεύθερο πεδίο, πέριξ…, που να δίνει τη δυνατότητα, στο φωτογράφο, να βγάλει τ’ άτομα με τον ανδριάντα! Έκανα προς τα πίσω, πήγαινα πιο λοξά, δεξιά, αριστερά, εις μάτην… Ναι· καταπληκτικό Ανάπλι, μ’ όλον εκείνο τον ετήσιο κόσμο των εκατομμυρίων τουριστών να ‘ρχεται, εκτός των άλλων, να ‘ρχεται και για τον Θεόδ. Κολοκοτρώνη, όμως, τι κρίμα, διαθέτεις έναν «αντιφωτογραφικό» Κολοκοτρώνη! Κι όχι μόνο “αντιφωτογραφικό” αλλά και “κρυπτόμενο”, ένεκα της υπερυψωμένης πλούσιας βλάστησης, από τα μάτια του κόσμου! Κι είναι κρίμα, πολύ κρίμα, να επιθυμεί ο άλλος να φωτογραφηθεί εμπρός στο βάθρο με τον Ανδριάντα ξοπίσω, και να μην μπορεί!

Και να ‘τανε μόνο αυτό, Πρώτε πολίτα τ’ Αναπλιού, «κομμάτια να γίνει»… Είναι κρίμα κι άδικο, λοιπόν, κι ανάθεμα μεγάλο, να υπάρχει ένας τέτοιος καταπληκτικός ανδριάντας, του Θ. Κολοκοτρώνη, στο Ναύπλιο, και να μένει αθέατος! Να μένει στο απυρόβλητο από τα μάτια της κοσμοχαλασιάς των εκατομμυρίων! Ναι· Δήμαρχε αγαπητέ, εκεί, όπως είναι χωμένος, ανάμεσα στα δέντρα…, κι εμείς, που, τόσα χρόνια τον ξέρουμε, είναι φορές που ψάχνουμε να τον βρούμε!
Και δεν είναι τυχαίος Ανδριάντας, αυτός, Δήμαρχε αγαπητέ· πρόκειται για Μνημείο Τέχνης· πέραν τού, ότι, εδώ, τοποθετήθηκε “προ 100ών τόσων ετών”... και, μάλιστα, συγκριτικά με τον όμοιό του, στη Σταδίου -Παλιά Βουλή- εδώ, στήθηκε δυο χρόνια, νωρίτερα! Αρρενωπό πρόσωπο και ρωμαλέα στάση, με το στρατηγικό μυαλό του να ξεπετιέται από το αετίσιο βλέμμα του…, χαίρεσαι να τον κοιτάζεις!
Δήμαρχέ μου, την ιστορία του στησίματος, του Ανδριάντα, την ξέρεις πιο καλά, από μένα· και, βέβαια, τότε, το 1900, ήταν φαλακρό τοπίο, ο τόπος, και ο Ανδριάντας ήταν εμφανής, πανταχόθεν…! Όμως, τα τότε μικρά δέντρα, παραμεγάλωσαν και, σήμερα, κρύβουν το Γέρο!

Άρχοντα τ’ Αναπλιού, δεν είναι «αμαρτία» μια μετακόμιση, του Ανδριάντα, όταν πρόκειται για το καλύτερο… δε νομίζεις; ίσια ίσια που επιβάλλεται, πάραυτα, ενόψει άνοιξης... Σήμερα, η ιδεώδης θέση του Ανδριάντα, δεν είναι άλλη απ’ αυτή στην πλατειούλα του λιμανιού, και στο σημείο, όπου είναι η στήλη (βλέπε φωτο)! Θα γίνει αλλαγή: η στήλη θα πάει στο σημείο, που, σήμερα, είναι ο Ανδριάντας και, ο Κολοκοτρώνης, θα οδεύσει στο σημείο που είναι η στήλη· έτσι θα είναι, και φωτογραφικός, αλλά και ορατός από παντού –ακόμη και από τ’ αρμενίζοντα πλοία…, αλλά και, τέλος πάντων, θα είναι στη θέση που του ανήκει ήτοι σε θέση περίβλεπτον και δεσπόζουσα!

Δήμαρχε αγαπητέ, -που, μεταξύ μας, έχεις τύχη βουνό, αφού, ηγείσαι μιας πόλης, όπως το Ναύπλιο-, ναι, σου εύχομαι ένα, από κάθε άποψη, εποικοδομητικό 2010, προς δόξαν του Ναυπλίου! Ειλικρινά, σε ζηλεύω, τυχεράκια Δήμαρχε, Άρχοντα των Ναυπλιέων!

Ν.Γ.

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Οδός Αρκαδίας». Εφημερίδα που βραβεύθηκε ως η καλύτερη μηνιαία εφημερίδα στην Ελλάδα. Το άρθρο υπογράφει ο Αρκάς φίλος του Ναυπλίου, Νίκος Γαργαλιώνης).